Het psychedelische onderzoek stopte in de jaren zestig niet uitsluitend vanwege het drugsverbod

Disclaimer: de standpunten en meningen in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het officiële beleid of standpunt van het Chemical Collective of aanverwante partijen.

Introductie

Er is een algemeen verhaal in de psychedelische cultuur dat het vroege psychedelische onderzoek – dat bloeide in de jaren vijftig en zestig – in de jaren zestig werd opgegeven vanwege de 'War on Drugs' van de toenmalige Amerikaanse president Richard Nixon. Hoewel het drugsverbod zeker een bijdragende factor was, was het niet de enige reden waarom het onderzoek naar psychedelica vertraagde en uiteindelijk tot stilstand kwam. Als we de factoren begrijpen die deze verandering in tempo hebben beïnvloed, kunnen we vroeg psychedelisch onderzoek naast zijn moderne tegenhanger plaatsen en aangeven wat er nodig is om dit vakgebied succesvol te laten floreren.

De rol van het drugsverbod

In juni 1971 riep Nixon officieel de 'War on Drugs' uit, waarbij hij het Congres vertelde dat drugsmisbruik een “nationale noodsituatie” was geworden en dat het “publieke vijand nummer één” was. Daarvoor ondertekende hij de Controlled Substances Act (1970). De klassieke psychedelica – mescaline, psilocybine, LSD en DMT – werden Schedule I-medicijnen. Dit betekende dat ze werden beschouwd als mensen met een hoog potentieel voor misbruik en zonder gevestigde medische waarde.

Halverwege de jaren zestig vertraagde het onderzoek naar psychedelica, en eind jaren zestig het kwam bijna tot stilstand. Nadat de Controlled Substances Act van kracht werd, werd het bestuderen van psychedelica nog moeilijker vanwege de beperkingen en hindernissen die gepaard gingen met het verkrijgen van goedkeuring voor onderzoek naar Schedule I-stoffen. Deze hindernissen op het gebied van de regelgeving blijven tot op de dag van vandaag bestaan, aangezien psychedelica in de VS Schedule I-medicijnen blijven en in andere landen op dezelfde manier worden geclassificeerd.

Maar sinds de War on Drugs begin jaren zeventig begon, lijkt het misschien alsof het drugsverbod geen relevante factor was in het vertragen en stopzetten van psychedelisch onderzoek. Vóór 70 werden psychedelica echter niet alleen steeds meer gedemoniseerd (als gevolg van wijdverbreid recreatief gebruik, de tegencultuurbeweging, drugsslachtoffers en angstaanjagende verhalen in de media); ze werden ook gecriminaliseerd. Op 1970 mei 30 ondertekenden de gouverneurs van Nevada en Californië bijvoorbeeld elk wetsvoorstellen die de productie, verkoop en bezit van LSD verboden. Andere Amerikaanse staten volgden al snel met soortgelijke verboden. In 1966 kwamen psychedelica als psilocybine en LSD werden federaal illegaal gemaakt. Dit was gebaseerd op de overtuiging van de regering, in tegenstelling tot het destijds beschikbare bewijsmateriaal, dat deze stoffen zeer gevaarlijk waren voor de samenleving.

Deze beleidsveranderingen, en de houdingen die daarop van invloed zijn geweest, helpen verklaren waarom onderzoekers minder interesse hadden in – en minder financiering kregen voor – de studie van psychedelica. Sommigen betwisten ook een gemeenschappelijk verhaal over de belangrijkste reden achter het psychedelische verbod zelf. Bijvoorbeeld in een 2021 papier, Conrad Sproul pleit tegen:

de dominante theorie – dat het Amerikaanse verbod op psychedelica het resultaat was van een “morele paniek” aangewakkerd door sensatiezucht in de media … hoewel er wel sprake was van morele paniek, was de voornaamste oorzaak van de criminalisering van psychedelica niet de paniek. In plaats daarvan waren het neopuriteinse, anti-drugsculturele normen, gecombineerd met een reeks ontwikkelingen in de psychiatrische gemeenschap, die wetgevers ervan overtuigden psychedelica te criminaliseren.

Strengere regulering van farmaceutisch onderzoek

In een 2022 papier gepubliceerd Psychological Medicinebeschrijft Wayne Hall het onderzoek in de jaren vijftig en zestig in Noord-Amerika waarbij LSD werd gebruikt voor de behandeling van alcoholverslaving, angst bij terminale ziekten, en angst en depressie. Vervolgens bespreekt hij de factoren die hebben geleid tot het stopzetten van dit onderzoek. Hij stelt dat dit onderzoek “werd stopgezet om een ​​aantal redenen die met elkaar samenwerkten.” Een van de redenen die Hall aanhaalt is de strengere regulering van farmaceutisch onderzoek na de Thalidomide-ramp.

Dit verwijst naar een schandaal dat zich eind jaren vijftig en begin jaren zestig afspeelde. Het betrof zwangere vrouwen in 50 landen die thalidomide gebruikten, een kalmeringsmiddel dat in 60 werd geïntroduceerd en op de markt werd gebracht als kalmerend middel en medicijn tegen ochtendmisselijkheid. Het werd echter niet getest op zwangere vrouwen. Hoewel het aanvankelijk als veilig werd beschouwd voor zwangere vrouwen, werden in 46 geboorteafwijkingen opgemerkt en werd het medicijn datzelfde jaar van de Europese markt gehaald. Meer dan 1953 kinderen werden geboren met een reeks ernstige misvormingen – en er vonden ook duizenden miskramen plaats. 

In 1962 werd – als reactie op dit schandaal – nieuwe wetgeving ingevoerd die de regulering van het onderzoek naar nieuwe farmaceutische medicijnen aanscherpte. In een apart papierHall merkt op dat vóór de introductie van deze wetgeving “klinisch onderzoek naar nieuwe medicijnen grotendeels ongereguleerd was”. Hij voegt eraan toe: “Elke arts zou een niet-goedgekeurd medicijn kunnen gebruiken voor ‘onderzoek’ in zijn routinematige klinische praktijk, zonder de noodzaak van een klinisch onderzoeksprotocol of goedkeuring van een ethische commissie.” Zo zag het onderzoek naar LSD eruit in de jaren vijftig.

Deze periode was het 'Wilde Westen' van de psychedelische therapie. 

Nieuwe regelgeving van de Food and Drug Administration (FDA) maakte een einde aan dergelijke praktijken. Klinisch onderzoek vereiste een formele Clinical Trial Notification (CTN), wat betekende dat onderzoekers preklinisch bewijs moesten leveren dat de veiligheid en therapeutische waarde van het medicijn aantoonde. De regelgeving vereiste ook dat klinisch onderzoek zich verplichtte tot een dubbelblind gerandomiseerd gecontroleerd proefprotocol (RCT), dat de veiligheid en werkzaamheid van het medicijn zou beoordelen. Psychedelisch onderzoek viel onder deze regelgeving omdat er begin jaren zestig nog steeds beperkt bewijs was over de veiligheid en werkzaamheid ervan uit gecontroleerde onderzoeken.

Toonaangevende artsen riepen ook op tot strengere regelgeving met betrekking tot het klinische gebruik van LSD nadat sommige patiënten naar verluidt een psychose hadden ontwikkeld en een zelfmoordpoging hadden ondernomen. Sidney Cohen, een psychiater aan de UCLA die LSD toediende als onderdeel van psychodynamische psychotherapie, rapporteerde deze bijwerkingen bij patiënten die LSD kregen tijdens privétherapie in Los Angeles. Volgens Cohen waren dit beruchte therapeuten. Hij riep op tot strengere controles op het therapeutische gebruik van LSD, omdat hij vreesde dat het ongepaste gebruik ervan uiteindelijk de publieke perceptie van een potentieel nuttige psychiatrische behandeling zou schaden.

Sandoz stopt de levering van LSD aan onderzoekers

Nadat Timothy Leary en Richard Alpert (Ram Dass) in 1963 van Harvard werden gezet omdat ze psychedelica aan studenten hadden gegeven (wat de universiteit hen verbood), bleef Leary pleiten voor het niet-medische gebruik van LSD. Hij beschouwde de substantie als een religieus sacrament en moedigde jonge mensen aan om:

aanzetten, afstemmen en afhaken

(in een dit artikel over psychedelica, carrièrekeuzes en houding ten opzichte van werk, verdiep ik me in de betekenis van deze iconische maar vaak verkeerd begrepen zin). De LSD-ervaring werd toen een soort overgangsritueel in de tegencultuur van de jaren zestig.

Leary's pleidooi voor wijdverbreid, niet-medisch gebruik van LSD leidde er echter toe dat Sandoz, een Zwitsers farmaceutisch bedrijf, in augustus 1965 stopte met het leveren van LSD aan artsen. Het bedrijf was van mening dat berichten in de media over psychosen, sterfgevallen door ongelukken en zelfmoorden werden toegeschreven aan het gebruik van LSD. waren schadelijk voor zijn reputatie. In plaats daarvan leverden ze alleen geneesmiddelenonderzoekers die in universiteiten en ziekenhuizen werkten. Het National Institute of Mental Health (NIMH) in de VS distribueerde in beperkte mate LSD voor dit soort onderzoek. Het NIMH financierde samen met de Veterans Administration ook dit onderzoek.

Gecontroleerde klinische onderzoeken hebben de beweringen van vroege onderzoekers onderuit gehaald

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, stopte het onderzoek naar psychedelica in 1970 niet volledig. Klinisch onderzoek naar LSD ging door tot 1979, maar de resultaten waren niet zo positief als die van vroege onderzoekers. Hal schrijft,

Eind jaren vijftig gebruikten Osmond en Hoffer LSD om alcoholverslaving te behandelen. Ze dachten dat LSD psychotische symptomen zou veroorzaken die alcoholisten ‘bang’ zouden maken tot nuchterheid, maar ontdekte dat het vaker een mystieke openbaring teweegbracht die hun patiënten ertoe bracht te stoppen met drinken. Ze meldden dat 50% van de patiënten zes tot twaalf maanden na de behandeling onthouding had. Sceptische collega's voerden aan dat hun onderzoeken slecht gecontroleerd waren, slechts een klein aantal patiënten betroffen en dat de beoordelingen van de behandelresultaten vertekend waren. Uit gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken bij patiënten die LSD kregen, werd na 6 tot 12 maanden geen verschil in resultaat gevonden.

Angsten rond de implicaties van psychedelisch onderzoek

Na de War on Drugs maakten onderzoekers zich steeds meer zorgen over de gevolgen van dit soort onderzoeken voor hun professionele reputatie. Voor velen leek het idee om deze medicijnen te bestuderen uitgesloten. Hall stelt dat onderzoekers vreesden “dat ze een deel van de negatieve media-publiciteit zouden ontvangen die werd gegenereerd door Timothy Leary en het gebruik van deze medicijnen in de tegencultuur.” Senior onderzoekers waarschuwden naar verluidt jongere onderzoekers voor de reputatierisico's van het bestuderen van psychedelica.

In 1980 waren er nog maar weinig wetenschappelijke onderzoeken naar LSD gedaan.

De financiering voor onderzoek daalde en regeringen waren huiverig om dergelijk onderzoek toe te staan, uit angst dat het illegaal LSD-gebruik zou aanmoedigen. Zowel wetenschappers als regeringen maakten zich dus zorgen over de gevolgen van het onderzoek naar een gestigmatiseerde stof.

Lessen voor modern psychedelisch onderzoek

We kunnen veel leren van de geschiedenis van het vroege psychedelische onderzoek om dezelfde fouten te vermijden die dit onderzoek van de jaren zestig tot en met de jaren negentig (toen de 'psychedelische renaissance' – de heropleving van de wetenschappelijke belangstelling voor psychedelica – begon) te voorkomen. Hall merkt op:

De veranderende houding ten opzichte van deze drugs werd weerspiegeld in de veranderende toon van wetenschappelijke publicaties over LSD. Studies bij mensen, gepubliceerd in biomedische tijdschriften geïndexeerd door de Amerikaanse National Library of Medicine van 1955-1995, waren over het algemeen zeer gunstig tot ongeveer 1968, waarna het aantal ongunstige rapporten ruimschoots groter was dan de gunstige.

Abraham et al. (1996) betoogde dat dit patroon een voorbeeld is van een typisch patroon dat wordt gezien in onderzoek naar nieuwe farmaceutische medicijnen. Er is aanvankelijk enthousiasme, vergezeld van onkritische berichtgeving over de voordelen, die vervolgens wordt gevolgd door een groeiende desillusie, als gevolg van twijfels over de geldigheid van de beweringen van onderzoekers, naast een toename van het aantal gerapporteerde bijwerkingen. 

We zien een soortgelijk patroon bij de psychedelische renaissance. Er is momenteel een verzet tegen de psychedelische hype, waarvan een deel een discussie omvat over de kwaliteit van bewijsmateriaal, risico's, schade en ethische problemen. Psychedelica worden ook gelegaliseerd en/of gedecriminaliseerd bepaalde delen van de wereld. Al deze veranderingen kunnen de toekomst van psychedelisch onderzoek beïnvloeden. Om de problemen uit het verleden te vermijden, moeten we ervoor zorgen dat er bewijsmateriaal van hogere kwaliteit wordt geproduceerd en dat de risico’s – in klinische, therapeutische, retraite- en recreatieve settings – zoveel mogelijk worden geminimaliseerd.

Sam Woolf | Communityblogger bij Chemical Collective | www.samwolfe.com

Sam is een van onze communitybloggers hier bij Chemical Collective. Als je geïnteresseerd bent om lid te worden van ons blogteam en betaald te worden om te schrijven over onderwerpen waar je gepassioneerd over bent, neem dan contact op met David via e-mail op blog@chemical-collective.com