Welke drugs tellen als psychedelica?

Disclaimer: de standpunten en meningen in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het officiële beleid of standpunt van het Chemical Collective of aanverwante partijen.

Introductie

In een eerdere bericht over AA-oprichter Bill Wilson heb ik het idee verdreven dat hij een psychedelicum gebruikte om nuchter te worden (een bewering gemaakt over de Netflix-serie Hoe u van gedachten kunt veranderen, en die elders is verschenen). Wilson kreeg een uitzinnig brouwsel (belladonna en bilzekruid) om zijn alcoholverslaving te overwinnen. Dit gebeurde in 1934, vier jaar voordat LSD zelfs maar werd gesynthetiseerd. Later werd hij echter een pleitbezorger voor LSD als een mogelijke behandeling voor alcoholisme, gezien het feit dat hij uit de eerste hand besefte dat het vermogen ervan spirituele ervaringen opwekt (van het soort dat hij ervoer via het uitzinnige brouwsel).

De psychedelische onderzoeker David Luke echter stelt dat of Wilson al dan niet een psychedelisch middel gebruikte om nuchter te worden, afhangt van hoe men 'psychedelisch' definieert. Hij merkt op: “Het zijn inderdaad geen klassieke psychedelica, maar het definiëren van psychedelica is problematisch, hoe je ze ook definieert.” Maar het grootste deel van het debat over welke drugs als psychedelica gelden, concentreert zich meestal niet op delirants. In plaats daarvan gaat dit debat doorgaans over stoffen als cannabis, ketamine en MDMA.

Ik wil graag dieper ingaan op de redenen waarom het moeilijk is om af te bakenen welke drugs wel (en niet) als psychedelica moeten gelden. Voor sommigen is deze discussie slechts een kwestie van subjectieve persoonlijke mening of voorkeur – en geen belangrijk debat in het grote geheel der dingen. Ongeacht of een medicijn als psychedelisch wordt beschouwd of niet, de effecten, voordelen en risico's zijn immers hetzelfde. Aan de andere kant zou je kunnen stellen dat de manier waarop we het label 'psychedelisch' gebruiken – als categorie drugs, of in termen van de effecten van drugs – er toe doet. Deze benaming verandert de manier waarop we naar bepaalde medicijnen kijken, de manier waarop we ze gebruiken en misschien zelfs de effecten ervan.

De betekenis van de term 'psychedelisch'

Velen in de psychedelische gemeenschap zullen al bekend zijn met de betekenis van 'psychedelisch'. Dit woord, bedacht door de Britse psychiater Humphry Osmond in 1956, betekent ‘geest-manifesterend’ (afgeleid van de Griekse termen geest en delein, wat respectievelijk ‘geest’ en ‘manifesteren/tonen’ betekent). Osmond onthulde de term 'psychedelisch' tijdens een bijeenkomst aan de New York Academy of Sciences in 1957. (Sommige bronnen beweren dat Osmond die term in 1957 bedacht, maar dit was toen hij hem voor het eerst aan het publiek bekendmaakte; hij bedacht hem het jaar daarvoor. , tijdens zijn briefwisseling met de romanschrijver Aldous Huxley.)

Huxley nam eerst een psychedelisch middel (mescaline) onder toezicht van Osmond. In een van zijn brieven stelde hij Osmond de term 'phanerothyme' voor, wat 'ziel-onthullend' betekent (het is afgeleid van de Griekse woorden thymus en phaneïne, wat respectievelijk 'ziel' en 'openbaar maken' betekent). Phanerothyme betekent dus min of meer hetzelfde als psychedelisch. Toch vond Osmond dat dit laatste de voorkeur had. Het is zeker pakkender, en het bewijs zit in de pudding: de voorgestelde term van Huxley is nooit van de grond gekomen, terwijl die van Osmond dat wel deed.

Als we vasthouden aan de letterlijke vertaling van psychedelica als geestmanifesterend, wat betekent dit dan precies? Simpel gezegd betekent het dat psychedelica de geest onthullen. Maar als we dit idee iets preciezer uitwerken, onthullen deze verbindingen meer van iemands geest aan zichzelf. Er kunnen echter meningsverschillen bestaan ​​over de aard van de geest en over wat psychedelica kunnen onthullen. Huxley promootte bijvoorbeeld het idee van ‘Mind at Large’ in The Doors of Perception (1954), waarin hij zijn ervaring met mescaline en zijn filosofische overpeinzingen daarover vertelt. 

Voor Huxley onthullen psychedelica niet alleen de inhoud van iemands geest, aangezien deze wordt beperkt door de spatiotemporele beperkingen van iemands individuele brein – ze verwijderen ook het hersenfilter dat ons normaal gesproken verhindert toegang te krijgen tot de Grote Geest. Dit laatste kan worden gezien als universeel bewustzijn, dat veel verder reikt dan de beperkte bewuste ervaringen die we hebben in niet-veranderde toestanden.

Voor degenen die Huxley's Mind at Large-voorstel afwijzen (misschien omdat ze het als ongefundeerd, onwetenschappelijk of te mystiek beschouwen), kunnen psychedelica in plaats daarvan worden gezien als onthullende inhoud van iemands individuele geest die normaal gesproken verborgen blijft. Ze kunnen verschillende onbewuste gedachten, gevoelens, herinneringen, driften, verlangens en (als je van de Jungiaanse psychologie houdt) archetypen manifesteren of vergroten. Het is dit onbewust manifesterende vermogen van psychedelica dat ze nuttig kan maken in een therapeutische context. Maar psychedelica kunnen ook op een unieke manier bewuste inhoud en processen 'onthullen' (door ze te vergroten/intensiveren, en door ons verschillende perspectieven erop te laten zien, misschien door middel van visioenen of nieuwe emotionele reacties).

Verschillende filosofen en psychologen zullen hun eigen visie hebben als het gaat om het geestmanifesterende vermogen van psychedelica. Je zou kunnen stellen dat psychedelica het potentieel hebben om alles te onthullen, zolang het maar al in de geest aanwezig is, of als het een idee of beeld is dat kon gegenereerd worden door de geest. Aan de andere kant kan de specifieke benadering van een filosoof of psycholoog ertoe leiden dat hij prioriteit geeft aan bepaalde soorten mentale inhouden die door psychedelica kunnen worden opgeroepen (bijvoorbeeld persoonlijk versus archetypisch; werelds versus mystiek). Bovendien kunnen de omstandigheden waarin men psychedelica gebruikt – ook wel 'set en setting' genoemd – van invloed zijn op wat voor soort mentale inhoud wordt onthuld.

Klassieke versus niet-klassieke psychedelica

Psychedelica worden doorgaans onderverdeeld in de categorieën 'klassiek' en 'niet-klassiek'. De eerste omvat de serotonerge psychedelica, dat wil zeggen de chemicaliën die psychedelische effecten veroorzaken door hun werking op serotoninereceptoren. Meer specifiek binden de klassieke psychedelica (bijvoorbeeld psilocybine, mescaline, LSD, DMT) zich aan serotonine 5-HT2A-receptoren en kunnen dit doen omdat ze structureel vergelijkbaar zijn met de neurotransmitter serotonine. Het is door deze binding dat psychedelische effecten worden geproduceerd (we weten dit omdat de toediening van ketanserin, een chemische stof die een 5-HT2-receptorblokker is, zowel voorkomt als terugdraait subjectieve effecten wanneer iemand een psychedelicum krijgt toegediend).

Het is ook bekend dat klassieke psychedelica de meest 'klassieke' psychedelische effecten produceren, en dat doen ze op betrouwbare wijze (ervan uitgaande dat de juiste dosis wordt ingenomen).

Dit zijn ook verbindingen met een lange en rijke geschiedenis van gebruik als sacramenten (LSD zou de uitzondering zijn, dus het is niet noodzakelijkerwijs traditie die klassieke psychedelica onderscheidt van niet-klassieke). 

Het werkingsmechanisme in de hersenen lijkt de cruciale manier te zijn waarop klassieke psychedelica worden onderscheiden van niet-klassieke varianten. Met andere woorden: klassieke psychedelica zijn vaak synoniem met serotonergische psychedelica. Er zijn echter veel analogen van klassieke psychedelica die serotonerg zijn (bijvoorbeeld LSD-analogen), maar deze worden op zichzelf niet typisch als klassieke psychedelica gedefinieerd. Klassieke psychedelica lijken daarom eenvoudigweg de niet-afgeleide serotonerge psychedelica te zijn die het meest algemeen worden gebruikt (sacramenteel, recreatief of therapeutisch).

Niet-klassieke psychedelica (als we analogen of serotonergische psychedelica uitsluiten) zijn middelen die psychedelische effecten produceren via een ander werkingsmechanisme in de hersenen. Ibogaïne – een psychedelisch tryptamine, net als psilocybine – verschilt bijvoorbeeld van psilocybine omdat het zich bindt aan kappa-opioïde- en NMDA-receptoren (de laatste zijn receptoren van de neurotransmitter glutamaat). Het is vanwege dit verschil in receptorwerking dat het ook de neiging heeft dissociatieve effecten te veroorzaken. Op dezelfde manier is het dissociatieve psychedelische salvinorine A (bevat in Salviadivinorum) bindt zich aan kappa-opioïdereceptoren. Ketamine – ook wel een niet-klassiek psychedelicum genoemd – produceert krachtige subjectieve effecten door de NMDA-receptoren te blokkeren.

Veel mensen die bekend zijn met de effecten van MDMA (persoonlijk of als MDMA-therapeut) noemen dit middel wellicht ook een niet-klassiek psychedelicum. Net als klassieke psychedelica is MDMA serotonerg (er komen grote hoeveelheden serotonine vrij), maar de bekende stemmingsverbeterende en empathogene effecten houden ook verband met de afgifte van andere neurotransmitters, waaronder noradrenaline, dopamine en oxytocine. Cannabis, dat in hoge doses of wanneer het wordt gegeten, zeer psychedelisch kan aanvoelen, produceert psychoactieve effecten doordat de THC die het bevat, zich bindt aan cannabinoïdereceptoren.

Het wordt als oncontroversieel beschouwd om ibogaïne en salvia als niet-klassieke psychedelica te beschouwen, op basis van hun effecten (zelfs als ze sterkere dissociatieve effecten produceren dan klassieke psychedelica). Toch bestaat er onenigheid over de vraag of de andere genoemde drugs als psychedelica moeten worden beschouwd (in de niet-klassieke zin).

Zijn ketamine, MDMA en cannabis echte psychedelica?

In de psychedelische gemeenschap bestaan ​​er soms sterke (en soms losse) meningen over de vraag of ketamine, MDMA en cannabis in de categorie 'psychedelisch' vallen. Sub-verdovende (of recreatieve en therapeutische) doses ketamine kunnen zeker teweegbrengen wat visionaire en spirituele ervaringen kunnen worden genoemd. Dit medicijn kan iemands percepties en emoties enorm veranderen. Het kan ook iemands mentale inhoud onthullen en vergroten, wat leidt tot de introspectieve inzichten die psychonauten waarderen.

Er zullen echter mensen zijn die ketamine niet eens als een niet-klassiek psychedelicum beschouwen. Misschien komt dit doordat het klassieke psychedelische effect van caleidoscopen, fractals en kleurverbetering vaak ontbreekt. Weer anderen beweren dat de perceptuele, emotionele, somatische en spirituele effecten van de drug dit rechtvaardigen aanduiding als een niet-klassiek psychedelisch middel. Voor degenen die ketamine niet graag een psychedelisch middel noemen – misschien omdat ze de ervaring anders zien dan wat wordt teweeggebracht door klassieke en niet-klassieke psychedelica – kunnen ze in plaats daarvan zeggen dat ketamine psychedelisch is, of dat het sommige psychedelische effecten.

Dit soort onenigheid blijft bestaan ​​bij MDMA, hoewel het voor sommigen duidelijker lijkt dat MDMA geen psychedelisch middel is. Dit komt omdat visuele effecten meestal ontbreken (tenzij hoge doses worden gebruikt of MDMA wordt gecombineerd met andere middelen). Klassieke mystieke effecten manifesteren zich doorgaans ook niet. Desalniettemin kan MDMA als psychedelisch worden beschouwd vanwege het vermogen om bepaalde perceptuele effecten te veroorzaken. Maar belangrijker dan dit is dat MDMA-gebruikers en therapeuten deze stof misschien als een psychedelisch middel beschouwen vanwege het bredere vermogen om waardevolle aspecten van de geest aan de gebruiker te onthullen. MDMA kan iemands gedachten, emoties, gevoelens en herinneringen op een diepgaande manier onthullen. Het kan dus definitief worden gezien als een substantie die de geest manifesteert.

Het nemen van een hoge dosis cannabis – vooral oraal (wat resulteert in sterkere en verschillende psychoactieve effecten, vanwege de toedieningsweg en een verschillende chemische stof naar THC na metabolisme) – kan intense verschuivingen in perceptie en emotie veroorzaken. Cognitieve effecten, waaronder veranderingen in denkpatronen en psychologische inzichten, kunnen ook optreden. Het kan zelfs de mystieke staat van 'oceaanse grenzeloosheid' opwekken. Omdat je echter doorgaans hoge doses nodig hebt om deze effecten te bereiken, beschouwen velen cannabis graag als een milde psychedelische stof, als psychedelische achtige stof of als een soort psychedelische effecten. Andere mensen zijn er daarentegen vast van overtuigd dat cannabis moet worden gezien als een psychedelisch middel (hoewel niet-klassiek).

Je kunt je afvragen of het uitmaakt of we ketamine, MDMA en cannabis als psychedelica beschouwen. Ik kan me voorstellen dat het bekijken ervan in geestmanifesterende (dat wil zeggen psychedelische) termen mensen in staat zal stellen deze verbindingen met meer respect, voorzichtigheid en voorbereiding te benaderen. Toch lijkt het niet irrationeel om deze verbindingen op een even respectvolle manier te behandelen, zelfs als men besluit dat het niet-psychedelische drugs zijn (aangezien er nog steeds van kan worden uitgegaan dat ze enig psychedelisch potentieel hebben of het potentieel hebben om diepgaande veranderingen in het bewustzijn teweeg te brengen).

Zijn Deliriants psychedelica?

Zoals aan het begin van dit artikel beschreven, bereikte Wilson een spirituele ervaring door het gebruik van delirants. Maar zijn spirituele effecten alleen voldoende om van een drug een psychedelisch middel te maken (dwz een 'geestmanifestator')? Sommigen beweren van wel, vooral als we spiritualiteit als een belangrijk onderdeel van de menselijke psychologie beschouwen. Spirituele effecten (bijvoorbeeld eenheid, onderlinge verbondenheid, contact met het goddelijke of entiteiten, een gevoel van het heilige, en diepe vreugde en vredigheid) worden beschouwd als een van de meest gewaardeerde en gewilde effecten van psychedelica.

Bovendien, in de woorden van Luke: “In zekere zin zijn delirants de enige echte hallucinogenen.”

Dit zou ons kunnen dwingen een onderscheid te maken tussen 'psychedelica' en 'hallucinogenen'. Dit laatste wordt over het algemeen gezien als een achterhaalde term voor psychedelica, om twee redenen: een negatieve connotatie (het wordt bijvoorbeeld geassocieerd met waanvoorstellingen) en onnauwkeurigheid (psychedelica veroorzaken niet vaak echte hallucinaties, dat wil zeggen waarnemingen die men echt voor de werkelijkheid aanziet; ze zijn betrouwbaarder. niet-hallucinerende effecten veroorzaken, inclusief veranderingen in de waarneming). 

Zonder in een diepgaande filosofische discussie te vervallen, kunnen we zeggen dat het bekend is dat sommige psychedelica (bijvoorbeeld DMT en salvia) in voldoende hoge doses echte hallucinaties veroorzaken. Dit zouden zintuiglijke ervaringen zijn die echt lijken – misschien zelfs 'reëeler dan echt'. Toch suggereert Luke dat delirants misschien wel de enige echte hallucinogenen zijn. Ze hebben inderdaad het griezelige vermogen om een ​​reeks hallucinerende effecten te produceren, waarbij je er volkomen van overtuigd bent dat wat er gebeurt echt is. 

Als voorbeeld kunnen we wijzen op een plant als datura, die net als belladonna en bilzekruid tot de nachtschadefamilie behoort. Net als bij deze andere deliranten bevat datura de psychoactieve stoffen scopolamine en atropine. Denk eens aan dit datura-reisverslag van Terence McKenna, afkomstig uit een van zijn toespraken:

Ik vond Datura niet leuk. Het is heel moeilijk om de mate van duidelijkheid te hebben die je volgens mij over een medicijn zou moeten hebben. De tryptamine-hallucinogenen verstoren uw helderheid helemaal niet. Je weet wie je bent. Waar je bent. Wat ben je aan het doen. Ik heb mensen op Datura gezien. Ik had een ervaring met iemand op Datura, waarbij in de loop van het gesprek bleek dat de man dacht dat we in zijn appartement waren en dat ik hem daadwerkelijk op de markt was tegengekomen. Nou, dat is een ernstige waanvoorstelling, weet je. Dat is een serieus probleem. 

Toen ik Datura meenam, dit was allemaal jaren geleden in Nepal, had ik bijzondere ervaringen. Ik bedoel, het is magisch. Het is een illusie. De werkelijkheid begint uit elkaar te vallen. Ik – deze spookachtige, spookachtige wezens kwamen door mijn raam en ik wachtte om high te worden en dan dwaalde mijn aandacht af en deze dingen kwamen door mijn raam en ze lieten deze vellen krantenpapier los die fladderden over mijn schoot heen. Ik viel naar voren en las [het publiek lacht] deze dingen die er waren – en terwijl ik las, groeide de verbazing in mij en zei: “Dit is het! Dit is het antwoord!” [publiek lacht] Dan trok ik me terug en zei: “huh? Werkt het? Gebeurt er iets?” En dat ging zo door gedurende verschillende passages. En toen ik – toen zorgde het ervoor dat ik mijn been om mijn nek gooide en ik vouwde mezelf heel voorzichtig uit, ging weer liggen en toen gebeurde het weer. [Het publiek lacht] En ik dacht bij mezelf: ik ben echt blij dat ik dat heb gedaan. Ik ben alleen omdat ik denk dat dit iedereen bang zou maken. [publiek lacht]

En, eh, dus ik... Maar het was absoluut vreemd. Ik bedoel, de man verderop in de gang, ik had hem gepakt en hij had hem gepakt. En hij had die nacht de indruk dat de vrouw met wie hij plannen maakte naar hem toe kwam en dat ze de liefde bedreven. En midden in de nacht stond ik op om naar de wc te gaan en moest door zijn kamer lopen. En het was ook mijn indruk dat ze met hem in bed lag. Nou, toen we het de volgende ochtend uitgezocht hadden, was ze gedurende het hele incident vijfendertig kilometer verderop geweest en was er nooit geweest.

Het kan natuurlijk zijn dat je datura-psychedelica (en andere delirants) niet wilt overwegen vanwege dit soort waanvoorstellingen. Bovendien hebben delirants zoals datura de neiging negatieve en onaangename ervaringen te veroorzaken. Je zou je echter kunnen afvragen of deze meer misleidende en onaangename eigenschappen zouden moeten betekenen dat deliranten uitgesloten moeten worden van de psychedelische categorie drugs. Luc in ieder geval beschouwt ze als psychedelica. Een medicijn kan nog steeds 'de geest manifesteren', zelfs als wat zich manifesteert niet prettig, inzichtelijk of op de werkelijkheid gebaseerd is.

Andere medicijnen als 'geestmanifesterende' verbindingen

De 'geestverruimende' definitie van psychedelica zette mij aan het denken over de effecten van een reeks andere drugs. In welke zin kunnen we zeggen dat een drug wel (of niet) een geestmanifesterend – en dus psychedelisch – effect heeft? Cocaïne en heroïne worden door psychonauten bijvoorbeeld als volkomen verschillend van psychedelica beschouwd. Ze hebben een duidelijk ander veiligheidsprofiel, en een drug als cocaïne wordt gezien als een egoversterker, terwijl van psychedelica bekend is dat ze een ego-vernietigend (en soms ego-vernietigend) effect hebben.

Het is ook mogelijk dat psychedelica het ego opblazen – in de zin dat ze zich meer verlicht voelen dan anderen, of wanneer grootheidswaanzin of een messiascomplex de kop opsteekt – maar de gebruikelijke acute effecten van psychedelica op het ego kunnen worden gezien als verschillend van de manier waarop cocaïne de mens beïnvloedt. het ego. Maar waarom manifesteert ego-deflatie de geest en niet ego-inflatie? Maakt de zelfvertrouwenboost van cocaïne de geest niet op een interessante manier zichtbaar? Op dezelfde manier kan de heroïnetoestand ons laten zien welke gemoedstoestanden mogelijk zijn.

In zijn boek Bekentenissen van een Engelse opiumeter (1821) beschrijft Thomas de Quincey de visioenen, gelukzaligheid en angst die werden veroorzaakt door zijn opiumconsumptie.

Normaal gesproken beschouwen we opium (of opiaten) niet als een psychedelisch middel, maar als het veranderde toestanden kan veroorzaken zoals ervaren door De Quincey, die zegt dat het (althans in sommige gevallen) niet als een psychedelisch middel kan fungeren ? Het is ook mogelijk dat zwaar amfetaminegebruik resulteert in hallucinaties en psychose – en kunnen we niet zeggen dat dit de werking van de geest voor onszelf onthult, tenminste als je de kennis achteraf van nuchtere helderheid kunt toepassen?

Er zou kunnen worden beargumenteerd dat een te brede interpretatie van 'mind-manifesting' uiteindelijk de betekenis van psychedelicum zou kunnen verwateren, wat betekent dat we geen duidelijk onderscheid kunnen maken tussen een klassiek psychedelicum als psilocybine en een opiaat als opium. Het lijkt grappig om te proberen te beweren dat cocaïne een psychedelisch middel is. Aan de andere kant heeft deze discussie hopelijk laten zien hoe moeilijk het is om echt onderscheid te maken tussen drugs die traditioneel als psychedelica worden beschouwd, en drugs die bijna niemand zelfs maar als psychedelisch zou beschouwen. (Het lijkt er echter op dat als psychedelia in een bepaald spectrum voorkomt, het gemakkelijker is om sommige drugs als psychedelica te classificeren en andere uit te sluiten.)

In de ogen van veel psychonauten zijn psychedelica een uitzonderlijke klasse van stoffen – stoffen die strikt gescheiden moeten worden van de meer 'onaangename' drugs, zoals delirants en alle andere drugs die een veel groter verslavingspotentieel hebben.

Deze manier om drugs in compartimenten te verdelen kan ook worden beïnvloed door de opvatting dat psychedelica 'medicijnen', 'entheogenen', 'sacramenten' en 'plantenleraren' zijn.

Bovendien kan het zien van bepaalde medicijnen in deze termen, door verwachtingen en eerdere overtuigingen, ertoe bijdragen dat ervaringen met deze medicijnen naar meer spiritueel terrein verschuiven. 

Toch laten de potentiële effecten van een breed scala aan drugs – zoals het vermogen van deliranten om spirituele, helende ervaringen op te wekken – zien dat het moeilijk is om sommige drugs netjes te categoriseren als psychedelisch en andere niet. Dit doet niets af aan het nut van de term psychedelisch; het enige wat het laat zien is dat dit label zowel nuttig als onvolmaakt is.

Sam Woolf | Communityblogger bij Chemical Collective | www.samwolfe.com

Sam is een van onze communitybloggers hier bij Chemical Collective. Als je geïnteresseerd bent om lid te worden van ons blogteam en betaald te worden om te schrijven over onderwerpen waar je gepassioneerd over bent, neem dan contact op met David via e-mail op blog@chemical-collective.com