De mogelijke gevaren van een welzijnscultuur

Disclaimer: de standpunten en meningen in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijk het officiële beleid of standpunt van Chemical Collective of enige gelieerde partij.

Inleiding

Wellnesscultuur draait om genezing – genezing van stress, ontevredenheid, trauma, toxische relaties en slechte fysieke gezondheid. Wellnesscultuur kan echter ook een obsessie met genezing die uiteindelijk contraproductief blijkt te zijn. Wanneer je constant gefocust bent op genezing – beter worden, aan jezelf werken, van de ene genezingsmodaliteit naar de andere gaan – kan je mentale gezondheid verslechteren. Dit kan om verschillende redenen gebeuren.

Perfectionisme

Het eerste dat de wellnesscultuur of een obsessie met genezing kan aanmoedigen, is perfectionisme. In de meedogenloze zoektocht naar een goed gevoel en het verbeteren van jezelf, bestaat het risico dat je een harde zelfkritieker wordt. Er zijn talloze manieren waarop een perfectionistische mindset kan ontstaan ​​door te veel te focussen op genezing.

Om te beginnen is er een duizelingwekkend aantal mogelijke keuzes op het gebied van gezondheid, levensstijl en genezing die men kan maken, die gericht zijn op het aanpakken van een fysiek, emotioneel of spiritueel probleem. En deze kunnen vallen onder de paraplu van zowel reguliere als alternatieve benaderingen. Een obsessie met genezing kan individuen motiveren om zoveel mogelijk levensstijlkeuzes en -technieken uit te proberen en na te streven: meditatie, yoga, diëten, supplementen, gongbaden, tai chi, qi gong, psychedelica, retraites, reiki, chakra-genezing, extatische dans, vasten, koud duiken, enzovoort.

Natuurlijk zijn veel van deze activiteiten gebaseerd op bewijs en kunnen ze daadwerkelijk het welzijn verbeteren, maar proberen om je leven te vullen met lessen, retraites en positieve gewoontes in naam van genezing – zo goed mogelijk genezen – kan vermoeiend zijn. Zelfdiscipline speelt een rol bij een positieve mentale gezondheid, maar als het overdreven is, kan het je ellendig maken. Je goed voelen zou moeten betekenen dat je kunt ontspannen en van het leven kunt genieten zonder dat elke beslissing die je neemt wordt gedreven door het motief om je goed te voelen. Dat klinkt misschien tegenstrijdig, maar dit overdreven motief om een ​​beter mens te worden, kan het leven veranderen in een taak, gekenmerkt door productiviteit, succes en falen. Ik denk dat deze neiging van de wellnesscultuur om zelfcompetitie aan te moedigen, wordt gedreven door een diepere culturele en politieke context, die veel waarde hecht aan individualisme.

Over het onderwerp welzijnscultuur en perfectionisme voor Raffinaderij 29Sadhbh O'Sullivan schrijft:

[I]f uw motivatie voor zelfverbetering door wellness niet realistisch is, of dat nu bewust of onbewust is, kan het afglijden naar perfectionisme. Dit is met name schadelijk gezien de belofte van de wellnesscultuur dat u door uw acties alleen uw 'beste zelf' kunt bereiken (waarbij de definitie van 'beste' varieert van licht onbereikbaar tot volledig onbereikbaar).

De sociaal psycholoog Tom Curran definieert perfectionisme als een persoonlijkheidskenmerk met twee hoofdelementen: "De eerste is een onophoudelijk streven of de behoefte om perfect en foutloos te zijn. En de tweede is een diepe minachting of woede jegens het zelf wanneer we niet aan die hoge verwachtingen hebben voldaan." Er is een risico dat de wellnesscultuur perfectionisme kan versterken bij mensen die hier vatbaar voor zijn. Perfectionisten kunnen zich echter juist om deze reden aangetrokken voelen tot de wellnesscultuur; het kan een pad lijken te bieden naar foutloosheid en de hoogste prestatie (de perfectie van het zelf) - het houdt de belofte in van het overwinnen van gevoelens van onwaardigheid. Toch kan geobsedeerd raken door genezing het gevoel van niet goed genoeg zijn niet aanpakken als het wordt aangestuurd door de behoefte om perfect te zijn.

De wellnesscultuur kan ook leiden tot perfectionisme door een vals gevoel te creëren dat het volledig aan het individu is om zich goed te voelen (wat, zou ik opnieuw willen beargumenteren, het resultaat is van een dieper politiek en cultureel klimaat van individualisme). Maar zoals Curran aangeeft in het artikel voor Raffinaderij 29:

Als je mensen onder druk zet om zichzelf te verbeteren en niet praat over de dingen om hen heen waar ze toch geen controle over hebben, leidt dat tot veel zelfverwijt en zelfkritiek.

Hij voegt toe:

De zelfverbeteringsbeweging legt de verantwoordelijkheid bij individuen om zich te verzetten tegen dingen waar ze geen controle over hebben. Maar wat heb je aan zelfverbetering als aan het einde van al die inspanningen om onszelf te verbeteren er nog steeds een vijandige, competitieve, individualistische, onder druk staande, onzekere, precaire wereld buiten is, die daar gewoon wacht tot we klaar zijn!

Als gevolg van perfectionisme kunnen individuen zichzelf teveel de schuld geven als al hun werk en discipline hen niet van angst of depressie verlossen; dit kan ertoe leiden dat ze het gevoel krijgen dat ze niet sterk of goed genoeg zijn. Deze verhoogde zelfkritiek is geassocieerd met een reeks psychische gezondheidsproblemen, waaronder angst, depressie, dwangstoornissen, zelfbeschadiging en eetstoornissen.

Zelfcontrole

Obsessief bezig zijn met genezen kan ook de neiging voeden om jezelf te monitoren. Wanneer je overdreven gefocust bent op je beter voelen en meer zelfverwerkelijkt zijn, kun je jezelf en je activiteiten gedurende de dag monitoren, wat leidt tot gedachten als:

• Boek ik vooruitgang?
• Ben ik mijn ware, authentieke zelf?
• Voel ik me hierdoor beter of slechter?
• Ik laat niet mijn beste kant zien in deze sociale interactie.
• Ben ik voldoende aanwezig?
• Ik zou me niet negatief moeten voelen. Ik zou nu dankbaarheid en gemoedsrust moeten voelen.
• Ik voel me vandaag niet zo goed. Moet ik me hier zorgen over maken? Wat als dit een teken is van ergere dingen die nog komen gaan?

Er is niets inherent mis met het hebben van deze gedachten. Sterker nog, het hebben van dit soort gedachten kan vaak een teken zijn van gezonde introspectie en zelfreflectie. Maar wanneer je jezelf constant in de gaten houdt in naam van welzijn, kun je jezelf uit het huidige moment halen. Er is een risico dat te veel tijd besteden aan emotionele genezing en zelfverbetering het leven te serieus kan maken. Wanneer je jezelf altijd in de gaten houdt, of het gevoel hebt dat je jezelf in de gaten moet houden terwijl je dat niet doet, kan het moeilijk zijn om te ontspannen en op een natuurlijke manier deel te nemen aan het leven en de activiteiten ervan. Deze overmatige zelfcontrole is vaak een vast onderdeel van perfectionisme. Het zuigt niet alleen de vreugde uit het leven, maar kan ook leiden tot angst, sociale angst en gepieker.

Overmatige zelffocus

Verwant aan perfectionisme en zelfcontrole is zelffocus, en wellnesscultuur kan deze tendens ook aanmoedigen of versterken. Dit komt omdat wellnesscultuur altijd op het zelf is gericht. Sirin Kale schrijft in The Guardian dat welzijn consequent is gecentreerd rond "drie principes: robuust individualisme, wantrouwen in de westerse geneeskunde en een toewijding aan zelfoptimalisatie". O'Sullivan stelt:

In de praktijk resulteert deze hyperfocus op het zelf in een boodschap die subtiel belooft onzekerheden te elimineren zonder hun basis in twijfel te trekken, wat fatfobie en veeleisende schoonheidsnormen mogelijk maakt. Het centreert ook alle macht om strijd en ziekte te elimineren op je eigen wilskracht, waarbij de rijkdom aan externe en biologische factoren die cruciaal zijn voor de gezondheid van mensen, wordt genegeerd. Dit heeft historisch gezien geleid tot minachting voor en verkeerde informatie over neurodiversiteit, chronische ziekte en handicap, en kan verwoestende sociale gevolgen hebben, die het meest acuut zichtbaar zijn in de verbinding tussen wellnessgemeenschappen en COVID-vaccincomplottheorieën.

Zoals ik in een bericht op de persoonlijkheidskenmerken die de acceptatie van New Age-praktijken en -overtuigingen voorspellen, kan de individualistische en op zichzelf gerichte aard van New Age spiritualiteit leiden tot grotere gevoelens van zelfisolatie. Wanneer wellnesscultuur helemaal om het zelf draait, en om jezelf alleen te herstellen door je eigen werk en wilskracht, kan dit ertoe leiden dat mensen het belang van sociale connecties, relaties en gemeenschap verwaarlozen. Echte genezing, in het licht van de menselijke natuur en de huidige kwalen in de samenleving, zal niet liggen in puur individualistische bezigheden. In plaats daarvan vereist genezing de sociale en relationele dimensie. Het vraagt ​​om versterkte gevoelens van verbondenheid met anderen, de natuur en de wereld. Hoewel sommige aspecten van wellnesscultuur dergelijke gevoelens kunnen versterken, zoals psychedelica en natuurretraites – de neiging van de wellnesscultuur om te leiden tot overmatige zelffocus kan het moeilijk maken dat verbondenheid de norm wordt. O'Sullivan betoogt:

[M]eerlijker gezegd wordt het verbeteren van je eigen leven onderdeel van het verbeteren van de levens van anderen. Dit neemt vele vormen aan en is voor iedereen anders. Misschien is het het gebruiken van meditatie om je angst te beheersen, zodat je beter betrokken kunt raken bij je lokale gemeenschap; misschien is het het losmaken van fatfobische opvattingen over lichamen en gezondheid en het pleiten voor betere toegang tot gezondheidszorg; misschien is het het geven van een gratis yogales voor je buren.

Mensen zijn sociale en relationele wezens. In onze evolutionaire geschiedenis overleefden we in kleine, hechte, stabiele stammen; en we hielden ons bezig met helende en spirituele rituelen (maatschappelijk, niet op onszelf). Veel van onze ontevredenheid ligt in sociale ontkoppeling en een gebrek aan een stabiele gemeenschap. Wanneer de wellnesscultuur dit feit negeert, zal het onvermijdelijk falen om mensen genezing te bieden. Dit wil niet zeggen dat mediteren of het gebruiken van psychedelica op zichzelf niet nuttig kan zijn; maar wanneer deze praktijken worden ontdaan van een bredere sociale dimensie (bijvoorbeeld hoe mediteren of het gebruiken van psychedelica anderen of de maatschappij ten goede komt), dan zullen hun volledige voordelen niet worden gerealiseerd.

Een deel van de welzijnscultuur houdt ook in dat er bij een individu op wordt aangedrongen om 'op zijn intuïtie te vertrouwen' en 'luisteren naar hun lichaam' als het om hun gezondheid gaat. Maar hoezeer intuïtie ons ook vaak in de juiste richting kan sturen, het kan ook verkeerd en ongegrond zijn. Deze houding is, nogmaals, geboren uit de individualistische deugd van zelfredzaamheid; het negeert het belang om soms naar anderen te gaan, inclusief legitieme experts.

De afwijzing van conventionele behandelingen

Het bovenstaande punt over hoe wellness mensen ertoe kan brengen westerse behandelingen te vermijden is interessant. Natuurlijk zijn inheemse geneeswijzen veelbelovend, maar we negeren ze vaak tot ons eigen nadeel. Bovendien hebben we reden om op onze hoede te zijn voor sommige westerse behandelingen; mensen kunnen terechte zorgen hebben over de werkzaamheid, veiligheid en wanpraktijken.

Als de welzijnscultuur er echter toe leidt dat mensen westerse behandelingen volledig afwijzen, kan dit het genezingsproces in de weg staan.

Veel westerse behandelingen zijn evidence-based, terwijl veel alternatieve behandelingen die in de wellnessindustrie worden gepromoot dat niet zijn. Er is dus een risico dat het verwerpen van westerse behandelingen ten gunste van pseudowetenschap kan leiden tot een voortzetting of verergering van slechte fysieke gezondheid of emotionele nood.

Bovendien heeft de wellnessindustrie haar eigen problemen als het gaat om wanpraktijken. Er zijn veel slechte spelers in de industrie, waaronder ongekwalificeerde en ongetrainde genezers, gewetenloze sjamanen, slangenolieverkopers die woekerprijzen vragen en mensen met opgeblazen ego's die kwetsbare mensen uitbuiten. Mensen die genezing zoeken via niet-conventionele of ongereguleerde modaliteiten kunnen het risico lopen op misbruik en schade, die hen in het ergste geval kunnen traumatiseren of opnieuw kunnen traumatiseren. Andere genezingszoekers kunnen merken dat fysieke gezondheidsproblemen verslechteren als gevolg van het afzien van veilige, op bewijs gebaseerde behandelingen en het nastreven van ineffectieve behandelingen die als wondermiddelen worden verkocht.

Vermijding en spirituele omzeiling

Een andere manier waarop wellnesscultuur genezing kan frustreren, is door diepe genezing te vermijden. Dit is, nogmaals, een ironisch effect van het zo veel focussen op genezing. Veel wellnesscultuur draait, niet verrassend, om 'je goed voelen' - maar dit kan soms ook het vermijden van pijnlijke emoties inhouden die aan de basis liggen van mentale gezondheidsproblemen en relatieproblemen. Hoewel meditatie en psychedelische retraites kunnen leiden tot een confrontatie met deze emoties, en dit soms kan resulteren in emotionele genezing, doet het voortdurend nastreven van veranderde toestanden en wellnessbehandelingen niet noodzakelijkerwijs het diepe innerlijke werk dat nodig is voor genezing.

Het nastreven van 'genezing' kan, zo blijkt, een poging zijn om positieve emotionele toestanden na te streven en moeilijkere gevoelens te negeren. Dit staat bekend als geestelijke omzeiling, en het is vrij gebruikelijk in wellness- en spirituele kringen. Deze moeilijke gevoelens kunnen niet alleen bronnen zijn van emotionele pijn die is opgebouwd vanaf de kindertijd, maar ook meer existentiële kwesties zoals betekenis, doel, vrijheid, identiteit en sterfelijkheid.

In sommige gevallen kan gespecialiseerde, langdurige psychotherapie op zijn minst een onderdeel van emotionele genezing moeten zijn. Maar dit kan een emotioneel moeilijk proces zijn, met veel ups en downs, evenals periodes waarin je je vastgelopen voelt. Het opbouwen van een hechte therapeutische alliantie – die cruciaal kan zijn voor het aanpakken van persoonlijke verdedigingen, onbewuste pijn en relatieproblemen – kost tijd. Het kan soms ongemakkelijk en uitdagend zijn, maar ook lonend en transformerend. Als iemand geobsedeerd raakt door wellness-benaderingen, met uitsluiting van diepgaand psychologisch werk, dan kan dit ook in de weg staan ​​van genezing.

Het onderwerp therapie brengt ons terug naar het feit dat de wellnesscultuur vaak de sociale dimensie van ons leven verwaarloost. Stabiele, gezonde relaties zijn essentieel voor een tevreden, vervuld leven.

Toch is het lastig om bestaande of toekomstige relaties te verbeteren (en de wellnesscultuur, die genezing belooft, besteedt hier vaak geen aandacht aan).

Het verbeteren of aantrekken van gezonde relaties – of het losmaken van ongezonde relaties – kan soms om therapie vragen; maar met of zonder therapie betekent het vaak het overwinnen van angsten en gewoontepatronen van denken en gedrag, evenals eerlijk zijn en moeilijke gesprekken voeren. Door alle nadruk op het zelf te leggen, en te weinig (of helemaal geen) op relaties, kan de wellnesscultuur mensen in patronen van lijden laten vastzitten.

Hoewel wellnesscultuur mensen slechter kan laten voelen, is dit alleen het geval vanwege de huidige vorm en tendensen. Het is duidelijk dat wellnesscultuur veel minder individualistisch moet zijn, en als het een echt 'holistische' benadering van welzijn wil promoten, dan moet het rekening houden met onze meest fundamentele behoeften en interesses.

Sam Woolf | Communityblogger bij Chemical Collective | www.samwolfe.com

Sam is een van onze communitybloggers hier bij Chemical Collective. Als je geïnteresseerd bent om lid te worden van ons blogteam en betaald te worden om te schrijven over onderwerpen waar je gepassioneerd over bent, neem dan contact op met David via e-mail op blog@chemical-collective.com