Psychedelica en het 'Doorway Effect'

Disclaimer: de standpunten en meningen in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het officiële beleid of standpunt van het Chemical Collective of aanverwante partijen.

Introduction

Psychedelica staan ​​erom bekend dat ze alledaagse objecten en ervaringen intenser en opvallender maken – alledaagse dingen worden iets waar je commentaar op kunt leveren. Een deel hiervan heeft te maken met de algemene betekenisverhogende werking van psychedelica. Een van deze intensiverende effecten van psychedelica, waarvan ik denk dat er te weinig over gesproken is, is de ervaring van het verplaatsen van de ene kamer (of ruimte) naar de andere. Normaal gesproken registreren we deze ervaring niet als significant of het vermelden waard, hoewel het natuurlijk wel van invloed kan zijn op onze stemming en denkprocessen als we nuchter zijn.

Bij psychedelica kunnen veranderende omgevingen echter een merkbaar effect hebben op iemands emoties en nieuwsgierigheid. Matt Stone, medebedenker van South Park, merkt dit op wanneer hij beschrijft LSD gebruiken voor de Oscars, samen met mede-bedenker van South Park Trey Parker. Nadat Parker vertelt hoe hij in de limousine zat en bij de Oscars aankwam, voegt Stone toe: "Als je acid hebt genomen, weet je dat een van de meest trippy momenten van het gebruiken van psychedelica de transitie is - wanneer je van binnen naar buiten gaat, of van buiten naar binnen, zoals 'Ohh, we zijn in een andere ruimte', en ik zal het moment dat ik uit de limousine stapte nooit vergeten."

Om wat licht te werpen op dit aspect van psychedelica, denk ik dat het nuttig kan zijn om te verwijzen naar een vreemd psychologisch fenomeen dat bekendstaat als het 'deuropeningseffect'. Hoewel dit effect specifiek betrekking heeft op geheugen, kan het onderliggende mechanisme helpen verklaren waarom de overgang tussen ruimtes – vooral als dit betekent dat je door deuren moet gaan – zo nieuw kan zijn bij psychedelica.

Het deuropeningseffect: wanneer we vergeten waarom we een kamer binnenkwamen

Het deuropeningseffect is een psychologisch fenomeen waarbij er sprake is van geheugenverlies op de korte termijn wanneer u door een deuropening gaat of van de ene naar de andere ruimte gaat. We zijn allemaal wel eens een kamer binnengegaan en hebben onszelf afgevraagd: "Waarom ben ik hier ook alweer binnengekomen?" Dat is het deuropeningseffect. Het is een gevolg van hoe menselijke aandacht en geheugen werken. Het deuropeningseffect treedt op wanneer onze aandacht zich verplaatst tussen verschillende niveaus, zoals wanneer we van de ene kamer naar de andere gaan of van binnen naar buiten, die gescheiden zijn door een duidelijke scheidingslijn (een deuropening). De vergeetachtigheid ontstaat doordat ons geheugen afhankelijk is van de omgeving waarin we ons bevinden. De psycholoog Tom Stafford legt dit als volgt uit in een stuk voor de BBC:

Stel je voor dat we naar boven gaan om onze sleutels te halen en vergeten dat het de sleutels zijn waarvoor we kwamen zodra we de slaapkamer binnenkomen. Psychologisch gezien is het plan ("Sleutels!") vergeten, zelfs midden in de uitvoering van een noodzakelijk onderdeel van de strategie ("Ga naar de slaapkamer!"). Waarschijnlijk is het plan zelf onderdeel van een groter plan ("Maak je klaar om het huis te verlaten!"), dat onderdeel is van plannen op een steeds grotere schaal ("Ga aan het werk!", "Houd mijn baan!", "Wees een productieve en verantwoordelijke burger", of wat dan ook). Elke schaal vereist op een bepaald moment aandacht. Ergens tijdens het navigeren door deze complexe hiërarchie schoot de behoefte aan sleutels te binnen, en als een circusartiest die borden op palen laat draaien, concentreerde je je er lang genoeg op om een ​​plan te maken, maar ging toen door naar het volgende bord (dit keer ofwel naar de slaapkamer lopen, of je afvragen wie zijn kleren weer op de trap heeft laten liggen, of wat je gaat doen als je op je werk aankomt of een van de miljoenen andere dingen die nodig zijn om een ​​leven op te bouwen).

En soms vallen draaiende borden. Onze herinneringen, zelfs voor onze doelen, zijn ingebed in netwerken van associaties. Dat kan de fysieke omgeving zijn waarin we ze vormen, en daarom kan het opnieuw bezoeken van ons ouderlijk huis een vloedgolf van eerder vergeten herinneringen oproepen, of het kan de mentale omgeving zijn – de verzameling dingen waar we net aan dachten toen dat ding in gedachten opkwam.

Het deureffect treedt op omdat we zowel de fysieke als mentale context veranderen, dat wil zeggen, naar een andere kamer gaan en aan andere dingen denken. De verandering van context veroorzaakt de vergeetachtigheid, aangezien het geheugen sterk afhankelijk is van de context. We weten dit inderdaad uit een schat aan onderzoek. Bijvoorbeeld, toestandsafhankelijk geheugen verwijst naar het feit dat het gemakkelijker is om een ​​herinnering op te roepen als je in dezelfde mentale staat bent als waarin je was toen de herinnering werd gevormd (we weten het al sinds de jaren 70 dat mensen het makkelijker vinden om herinneringen op te roepen als ze dronken zijn, als die herinneringen gevormd zijn toen ze dronken waren; als ze nuchter zijn, is het moeilijker om die herinneringen op te roepen). Ik heb gesuggereerd dat dit een reden kan zijn waarom het zo moeilijk is om psychedelische ervaringen op te roepen, zoals DMT-ervaringen, wanneer nuchter. De realiteit van state-dependent memory kan echter ook betekenen dat psychedelische herinneringen gemakkelijker kunnen worden teruggeroepen, zoals wanneer men weer in een psychedelische of veranderde gemoedstoestand terechtkomt.

Grenzen stellen ons in staat onze ervaringen in verschillende gebeurtenissen te verdelen, waardoor we ze later gemakkelijker kunnen herinneren. En deze grenzen hoeven niet alleen fysiek te zijn; toestandsafhankelijk geheugen impliceert dat deze grenzen ook psychologisch kunnen zijn, zoals de grens, of het onderscheid, tussen nuchterheid en dronkenschap. Deze 'gebeurtenisgrenzen' helpen ook om te onderscheiden wat belangrijk is in de ene situatie van wat belangrijk is in een andere situatie. Dus wanneer een nieuwe gebeurtenis begint, gemarkeerd door het overschrijden van een grens, bijvoorbeeld, hebben we de neiging om informatie uit de vorige gebeurtenis weg te gooien omdat deze misschien niet meer relevant is. Bijvoorbeeld, onze wens om onze sleutels te vinden is verbonden met het feit dat we in de woonkamer zijn - een wens die wordt onderbroken wanneer we de keuken binnengaan (ook al besloten we daarheen te gaan om de sleutels te zoeken).

Het is echter de moeite waard om op te merken dat sommige studies hebben de generaliseerbaarheid van het deuropeningseffect betwist; met andere woorden, deuropeningen veroorzaken niet altijd vergeetachtigheid. Eerder onderzoek heeft aangetoond dat het overschrijden van fysieke grenzen (bijvoorbeeld van de ene kamer naar de andere gaan via een deuropening) of niet-fysieke grenzen (bijvoorbeeld je voorstellen door een deuropening te gaan, of zelfs van het ene bureaubladvenster naar het andere te schakelen) resulteert in vergeetachtigheid. Omgekeerd hebben nieuwere experimenten (met zowel fysieke als virtuele omgevingen) aangetoond dat het bewegen door deuropeningen geen significant effect heeft op het onmiddellijk vergeten van items van recente betekenis.

Toch is er een belangrijk detail dat kan helpen verklaren waarom dit nieuwere onderzoek geen deuropeningseffect vond. Jessica Mcfayden en Oliver Baumann, die bij het onderzoek betrokken waren, geven een analyse van de studie in een artikel voor The Conversation. Ze benadrukken dat hun “bevinding meer lijkt op de dagelijkse ervaring, waarbij we het vaakst vergeten waarvoor we een kamer binnenkwamen als we afgeleid zijn en aan iets anders denken.” Dus vragen ze: “Waarom is ons resultaat zo anders dan het krachtige deuropeningseffect dat door eerdere studies is gerapporteerd?” Hun antwoord:

Wij denken dat het komt doordat we de kamers zo hebben ontworpen dat ze visueel identiek zijn. Er was geen verandering in context en er was geen verrassing hoe de volgende kamer eruit zag. Dit betekent dat het niet zozeer de deuropening zelf is die vergeetachtigheid veroorzaakt, maar meer de verandering van omgeving.

Stel je voor dat je in een winkelcentrum bent. De lift nemen van de parkeerplaats naar een winkelverdieping zou tot meer vergeten moeten leiden dan de lift nemen om je tussen twee winkelverdiepingen te verplaatsen.

De auteurs merken ook op dat de bevindingen van hun team "suggereren dat hoe meer we multitasken, hoe waarschijnlijker het is dat ons geheugen door deuropeningen wordt weggespoeld. We kunnen slechts een bepaalde hoeveelheid informatie tegelijk in gedachten houden. Wanneer we worden afgeleid door gedachten over andere dingen, kan ons werkgeheugen gemakkelijker overbelast raken." Een oplossing voor het zogenaamde deuropeningseffect is daarom om minder te multitasken of een gefocuste geest te behouden. Mcfayden en Baumann benadrukken echter dat het deuropeningseffect een resultaat is van een effectieve strategie:

In de meeste gevallen is onze neiging om ons leven in afzonderlijke gebeurtenissen te segmenteren eigenlijk voordelig. Onze informatiecapaciteit is beperkt, dus we kunnen niet te veel informatie in één keer onthouden.

Daarom is het efficiënter om alleen informatie over de huidige situatie op te halen, in plaats van alle informatie van alles wat we onlangs hebben meegemaakt, te onthouden.

Hoe het deureffect verband houdt met psychedelische ervaringen

Ik wil ingaan op een belangrijke observatie van Baumann en Mcfayden: hoe het niet het door een deur gaan is dat vergeetachtigheid veroorzaakt, maar eerder de duidelijke verandering in de omgeving. Dit is relevant voor de psychedelische ervaring, omdat in deze veranderde toestanden, elke verandering in de omgeving kan anders aanvoelen. Dit komt doordat nieuwigheid en verschil worden versterkt. Veranderingen en details worden versterkt. Daarom kan de 'gebeurtenissegmentatie' die ten grondslag ligt aan het deuropeningseffect ook versterkt worden. En dit komt overeen met de psychedelische trips van veel mensen: verschillende ruimtes in een trip voelen echt als verschillende segmenten of delen van de algehele reis. Bovendien, hoe groter de mate van verschil in de verandering, hoe sterker het gevoel van gebeurtenissegmentatie.

Om Stones observatie te herhalen: naar buiten gaan na een trip in je huis kan een heel trippy overgang zijn. Hetzelfde kan gelden voor het uitstappen uit een auto, het betreden van een natuurlijke omgeving na een stedelijke omgeving of andersom, of van een kamer met een specifieke sfeer naar een kamer met een andere sfeer gaan (die bij psychedelica anders kan aanvoelen op basis van dingen als de aanwezige objecten, de indeling, de kleuren, het behang, kunstwerken aan de muren, de muziek die wordt afgespeeld, de aanwezige mensen, de aanwezige geuren, etc.).

De mechanismen die ten grondslag liggen aan het deuropeningseffect kunnen helpen verklaren waarom de overgang van de ene ruimte naar de andere bij psychedelica zo opmerkelijk en gebeurtenisvol kan aanvoelen – de verandering in context of 'gebeurtenis' wordt veel meer een gebeurtenis. Bovendien kan het, vanwege het vermogen van psychedelica om emotionele toestanden te intensiveren – ook als reactie op veranderingen tijdens de trip – gebruikers helpen om tijdens het trippen rekening te houden met het deuropeningseffect om een ​​bad trip te navigeren, of te voorkomen dat een negatief gevoel of gedachte uitmondt in een bad trip. Als je in deze negatieve mentale ruimte zit – misschien worstelt met verontrustende gedachten of beelden – is het altijd het beste om naar een andere kamer te gaan of even naar binnen of naar buiten te gaan (ervan uitgaande dat de nieuwe omgeving niet overweldigend is of als negatief wordt ervaren).

Aangezien het deureffect gebaseerd is op eventsegmentatie, kan het binnengaan van een andere kamer tijdens het trippen aanvoelen alsof je een event of ervaring achter je laat (een negatieve) en een nieuwe betreedt. De verandering presenteert in ieder geval de mogelijkheid van het veranderen van iemands emotionele staat. Door een deuropening gaan en een nieuwe kamer of omgeving betreden – een die gastvrijer aanvoelt – kan een verrassend effectieve manier zijn om emotionele stress te verminderen of zelfs te overwinnen.

Sam Woolf | Communityblogger bij Chemical Collective | www.samwolfe.com

Sam is een van onze communitybloggers hier bij Chemical Collective. Als je geïnteresseerd bent om lid te worden van ons blogteam en betaald te worden om te schrijven over onderwerpen waar je gepassioneerd over bent, neem dan contact op met David via e-mail op blog@chemical-collective.com