MDMA: kontrowersje i potencjał terapeutyczny

Zastrzeżenie: Poglądy i opinie wyrażone w tym artykule są poglądami autorów i niekoniecznie odzwierciedlają oficjalną politykę lub stanowisko Chemical Collective lub jakichkolwiek stowarzyszonych stron.

Wprowadzenie

Kluby i narkotyki idą w parze. Od dziesięcioleci imprezowicze gromadzą się w ciemnych pokojach z głośną muzyką i biorą chemikalia, aby ulepszyć noc. Alkohol był oryginalnym dodatkiem na imprezę i oczywiście nadal jest najpopularniejszy. Kokaina jest również niezwykle rozpowszechniona. W ciągu ostatnich 20 lat ketamina znalazła swoje miejsce wśród niezadowolonej młodzieży, a teraz ma swoje miejsce w kulturze klubowej. Jednak jeden narkotyk tak bardzo połączył się z muzyką elektroniczną, że jest teraz synonimem rave'ów na całym świecie. Ecstasy, MDMA, Mandy, Molly, jakkolwiek to nazwiesz. Przyjmowanie tabletek i tańczenie do powtarzających się rytmów stało się światowym fenomenem.

MDMA miało skromne korzenie. Zanim zakorzeniła się na scenie klubowej, faktycznie była wykorzystywana terapeutycznie. Surowe przepisy antynarkotykowe niestety położyły temu kres. Szybko został zepchnięty do podziemia i prawie zniknął z naszej zbiorowej świadomości. Ale ten potężny związek nie pozostał w ukryciu na zawsze. Ktoś gdzieś zdał sobie sprawę z jego potencjału jako imprezowego narkotyku. W latach 80-tych zaczął ponownie pojawiać się w klubach i rave'ach, gdzie odkryto jego synergię z tańcem. Z biegiem lat powstał ogromny czarny rynek, który trafił na każdą scenę klubową na świecie. Jednak w ostatnim czasie pojawiają się pytania o jego wartość w warunkach terapeutycznych. Kontrowersyjna substancja przechodzi z techno-dens do klinik. Ale gdzie to wszystko się zaczęło?

Odkrycie MDMA

W 1912 roku chemicy pracujący dla niemieckiej firmy farmaceutycznej Merck jako pierwsi zsyntetyzowali substancję znaną jako MDMA, Metylenodioksymetamfetamina, aby nadać mu nazwę chemiczną. Został pomyślany jako związek macierzysty do syntezy leków kontrolujących krwawienie, a nie do kontrolowania apetytu, jak często jest błędnie cytowany. MDMA zostało zasadniczo odłożone na półkę przez firmę, ponieważ podążała innymi drogami. Jednak po drugiej stronie Atlantyku inni byli na ścieżce, która doprowadziła do jego ponownego pojawienia się.

Kalifornijski farmakolog Gordon Alles eksperymentował z pochodnymi halucynogenu, meskaliny. Nawiasem mówiąc, terapeutyczny potencjał tej substancji ma również został zaniedbany. Alles natknął się na specyficzne efekty psychofarmakologiczne Metylenodioksy-amfetamina, Powszechnie znany jako MDA, który wywoływał stan intensywnych emocji, z mniejszą aktywnością halucynacyjną i zmianami poznawczymi niż jego lek macierzysty. 

Po ustaleniu tych efektów MDA zwróciło uwagę psychoterapeutów. Na początku lat 60. chilijski psychiatra Claudio Naranjo zaczął testować jego skuteczność w ułatwianiu psychoterapii. Niestety, okazało się, że lek jest potencjalnie toksyczny, więc kontynuowano poszukiwania związku, który mógłby wywołać ten sam otwarty, emocjonalny stan.

Naranjo wraz ze swoim współpracownikiem, amerykańskim chemikiem Alexandrem T. Shulginem, nadal pilnie poszukiwali alternatywy dla MDA. Dopiero w 1977 r Shulgin wprowadził MDMA psychologowi Leo Zeffowi, człowiekowi, który odkrył toksyczność MDA. Lek był bezpieczniejszy niż jego rodzic, ale miał podobne efekty, umożliwiając im zbadanie i wyartykułowanie aspektów ich psychiki, z którymi nie chcieli lub nie mogli się zmierzyć w normalnych warunkach. Z perspektywy terapeutycznej miało to potencjał rewolucyjny.

W 1980 roku Anne Shulgin, żona chemika Alexandra Shulgina, zaczęła leczyć swoich przyjaciół psychoterapią wspomaganą MDMA, pomagając im stawić czoła ich lękom. Skomentowała, że: 

Jednym z problemów, na który cierpi większość ludzi, jest podejrzenie, że sednem tego, kim są, jest potwór. Panuje straszny strach. . . kiedy do tego dojdziesz. . . . MDMA usuwa ten strach.

Późniejsze badania przyniosły podobne wyniki, ale kiedy narkotyk został zdelegalizowany w stanach w połowie lat 80., badania zostały wstrzymane. Wraz ze swoją klasyfikacją jako substancja z Wykazu I, MDMA została oficjalnie uznana za mającą wysoki potencjał nadużywania i nieposiadającą właściwości leczniczych. Oczywiście klubowiczów mało to obchodziło, ecstasy poprawiało samopoczucie i tylko to się liczyło.

Po prostu powiedz nie

W połowie lat 90. w środkach masowego przekazu w Wielkiej Brytanii doszło do ogromnego ruchu antyecstasy. Nastolatek, Lea Bettszmarł po zażyciu pigułki na imprezie domowej i wypiciu 7 litrów wody. Niektóre doniesienia sugerowały, że zmarła w wyniku działania „zanieczyszczonej” tabletki ecstasy. Ale później stwierdzono, że faktycznie zmarła zatrucie wodą. 

Szeroko obiegło tragiczne zdjęcie Leah leżącej w szpitalnym łóżku w śpiączce i podtrzymywanej przy życiu. Fakt, że była normalną 18-latką z klasy średniej, wywołał powszechne oburzenie. Toksykolog John Henry, który wcześniej ostrzegał przed ryzykiem odwodnienia podczas przyjmowania MDMA, stwierdził podczas śledztwa w sprawie śmierci Leah: 

Gdyby Leah wzięła lek sama, mogłaby przeżyć. Gdyby wypiła taką ilość samej wody, przeżyłaby.

Pomimo tego wniosku, używanie ecstasy spadło, a perspektywa wielu ludzi na temat MDMA została trwale skażona. Pogląd, że jedna pigułka może zabić, stał się zaskakująco powszechny i ​​nadal jest powszechny.

Prawda wydaje się być taka, że ​​odwodnienie jest prawdziwym i dobrze nagłośnionym ryzykiem podczas przyjmowania ecstasy, zwłaszcza w klubach. Jednak fakt, że brak jest głównych wytycznych dotyczących bezpieczeństwa leków, podkreśla to ryzyko.

Zespół serotoninowy

Zespół serotoninowy to kolejne niebezpieczeństwo związane z przyjmowaniem MDMA i prawdopodobnie najczęściej omawiane na forach narkotykowych i rozmowach o redukcji szkód. Serotonina, znana jako substancja chemiczna poprawiająca samopoczucie, jest neuroprzekaźnikiem niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania ludzkiego mózgu. Kiedy twoje ciało jest zalane zbyt dużą ilością serotoniny, może powodować niepokój, drżenie i nadciśnienie, aw ciężkich przypadkach nawet śmierć. 

Niektóre popularne leki na receptę są serotoninergiczne, a interakcja więcej niż jednej substancji, która wpływa na serotoninę, jest potencjalnie bardzo niebezpieczna. Wielu użytkowników MDMA twierdzi, że ryzyko związane z ecstasy i zespołem serotoninowym jest przesadzone. Twierdzenie to jest jednak bezpodstawne, a wszystkie dowody sugerują, że substancję należy stosować najwyżej co kilka miesięcy. Przynajmniej jest to rozsądna koncepcja redukcji szkód.

Wielokrotne stosowanie MDMA może również obniżyć poziom endogennej serotoniny, prowadząc do zwiększonego ryzyka lęku i depresji. Substancja może powodować drgawki i skrajne pobudzenie. Może to być bardzo poważne i może wymagać pomocy medycznej. Wysokie dawki są zwykle winowajcą, gdy pojawiają się niebezpieczne skutki uboczne. 

Jeśli trzymasz się bezpiecznych dawek, pozostajesz umiarkowanie nawodniony i dbasz o siebie nawzajem podczas zażywania narkotyku, MDMA jest względnie bezpieczne. W rzeczywistości znacznie bardziej prawdopodobne jest, że trafisz do szpitala, jeśli wypijesz za dużo, niż jeśli rozsądnie zażyjesz ecstasy podczas wieczornego wyjścia. Fakt, że niskie dawki są bezpieczne i nadal mogą powodować otwartość psychiczną, powoduje, że substancja jest obecnie uważana za potencjalne narzędzie w walce z chorobami psychicznymi.

Powrót do klinik

Stosowanie MDMA rozpoczęło się w warunkach klinicznych i po wielu latach prohibicji powróciło. Badania naukowe zostały przeprowadzone na osobach cierpiących na PTSD, a uczestnicy zgłosili:

Lepsza samowiedza, regulacja snu, trafność w postrzeganiu stanów psychicznych innych, strategie radzenia sobie, regulacja emocji i wgląd poznawczy. 

Jeśli chodzi o PTSD, wykazano, że MDMA „enhance wygaśnięcie pamięci strachu, modulują rekonsolidację pamięci strachu (prawdopodobnie poprzez mechanizm zależny od oksytocyny)”. Który zapewnia trwałą ulgę osobom doświadczającym długotrwałego cierpienia z powodu tego stanu.

Nowe badania dotyczą alkoholizmu. 25% osób w Wielkiej Brytanii uważa się obecnie za „osoby problemowo pijące”. Ponieważ od ponad 100 lat tradycyjne metody leczenia wciąż wykazują słabe wyniki, MDMA jest badane jako potencjalna alternatywa. Awakn Life Sciences, przeprowadza Bristol Imperial MDMA w badaniu alkoholizmu ustanowić nowe protokoły. Osobom podaje się MDMA w warunkach terapeutycznych w połączeniu z psychoterapią i intensywną integracyjną obserwacją. Oczekuje się, że wyniki będą pozytywne. Ostatecznie naukowcy mają nadzieję, że leczenie może „pomóc pacjentom w przetwarzaniu traumatycznych doświadczeń, które często są główną przyczyną alkoholizmu”.

Nowe ramy regulacyjne ustanowione w badaniach nad PTSD stworzyły potencjalną ścieżkę Terapia par wspomagana MDMA. Unikalne mechanizmy działania leku w mózgu są uważane za potencjalnie korzystne w kontekście pomagania parom w rozwiązywaniu problemów. Artykuł teoretyczny, do którego link znajduje się powyżej, omawia wpływ MDMA na:

• Empatia
• Komunikacja
• Połączenie społeczne/wsparcie
• Nieunikanie
• Otwartość
• Załącznik/bezpieczeństwo
• Więź / intymność społeczna
• Satysfakcja z relacji

I w jaki sposób można wykorzystać tę substancję do: „ułatwiania uzdrawiania i wzrostu na poziomie systemowym i międzyludzkim”.

MDMA powraca na stół jako narzędzie psychoterapeutyczne. Wydaje się prawdopodobne, że zobaczymy ją stosowaną w wielu kontekstach, w których tradycyjne metody leczenia są nieskuteczne. Być może wkrótce, zamiast przepisywania leków przeciwdepresyjnych, jako pierwszej linii obrony przed chorobami psychicznymi, zostanie przepisane MDMA. Narkotyk imprezowy używany do ułatwiania całonocnych imprez może zamiast tego mieć pozytywny wpływ na ogólny stan zdrowia ludzkości. Gdyby nie prohibicja, mogłoby tak być przez ostatnie 50 lat.

Osobiste doświadczenie MDMA

W wieku 16 lat wziąłem pierwszą pigułkę, błąkając się po ulicach Glasgow, pijany cydrem. Nie trzeba dodawać, że nie było to najbardziej korzystne doświadczenie. Ale kiedy wziąłem MDMA z przyjaciółmi, w klubach i na afterparty, zdałem sobie sprawę, że to coś wyjątkowego. Oprócz dostarczania energii, jak większość stymulantów, MDMA nasyca intensywne poczucie empatii. 

Powiedziałem moim przyjaciołom, jak bardzo ich kocham. Odbyliśmy serdeczne rozmowy, na które nie pozwalała żadna inna substancja. Nie dotyczyło to również bliskich znajomych, czuliśmy to samo połączenie z nieznajomymi. Nierzadko zdarzało się, że przytulałeś innych klubowiczów i dzieliłeś się rzeczami, o których normalnie byś nie rozmawiał. Wszystko to zakończyło się uczuciem więzi ze sobą, nie tylko w tej chwili, ale długo po tym, jak lek przestał działać. Długo żywione urazy rozproszyły się, a głęboko zakorzenione problemy z przeszłości zostały omówione i rozwiązane, a wszystko to bez pomocy specjalistów lub placówek medycznych. 

Byliśmy swoimi własnymi terapeutami, rozwiązującymi nasze problemy na kanapach w całym kraju.

Nie zrozumcie mnie źle, przez większość czasu MDMA było tylko kolejnym narzędziem rozpusty i szaleństwa. Nasza konsumpcja wymknęła się spod kontroli. Nie wszystko było pozytywne. Poczucie bliskości przetrwało jednak to wszystko, a niektóre z moich najmilszych wspomnień zostały ułatwione przez lek. Oczywiście nie mogę tolerować używania MDMA na imprezach w celu leczenia prawdziwych dolegliwości medycznych, to byłoby nieodpowiedzialne, ale czasami wydawało się to magiczne. 

Wnioski

Ecstasy zawsze będzie kojarzyć się z kulturą klubową, nie można jej odmówić synergii ze sceną. Efekty, które ułatwiają tworzenie więzi między raverami, są obecnie wykorzystywane do pomocy ludziom w warunkach klinicznych na całym świecie. Jeśli stosowałeś lek, ta potencjalna funkcja wydaje się oczywista. Lata nielegalności i siania paniki ograniczyły nasze możliwości badania jego potężnych skutków. Wydaje się, że już wkrótce MDMA otrząśnie się z kontrowersyjnej reputacji i spełni swój niewątpliwy potencjał. 

Dev | Bloger społecznościowy w Chemical Collective

dev jest jednym z naszych blogerów społeczności w Chemical Collective. Jeśli chcesz dołączyć do naszego zespołu blogerów i zarabiać na pisaniu na tematy, które Cię pasjonują, skontaktuj się z Davidem za pośrednictwem poczty elektronicznej pod adresem blog@chemical-collective.com