Psychodeliki jako interwencja terapeutyczna dla zaburzeń zdrowia psychicznego

Zastrzeżenie: Poglądy i opinie wyrażone w tym artykule są poglądami autorów i niekoniecznie odzwierciedlają oficjalną politykę lub stanowisko Chemical Collective lub powiązanych stron.

Globalna endemia zaburzeń zdrowia psychicznego

To pierwsza część trzyczęściowej serii. Pozostałe raty zostaną wydane w najbliższych miesiącach.

W dzisiejszym społeczeństwie występuje duża częstość występowania zaburzeń zdrowia psychicznego, a wyzwania związane z radzeniem z fizycznymi i psychologicznymi obciążeniami tymi wszechobecnymi problemami ze zdrowiem psychicznym wiążą się z wysokimi kosztami społecznymi i osobistymi.

Metaanaliza z 2013 r. dotyczyła rozpowszechnienia zaburzeń zdrowia psychicznego w latach 1980–2013 [1]. Miał niezwykle duży zakres, zbierając dane ze 176 badań zarówno w krajach o wysokich, jak i niskich dochodach. Wyniki były oszałamiające – 17.6% dorosłych doświadczyło zaburzenia zdrowia psychicznego w ciągu ostatnich 12 miesięcy, a 29.2% doświadczyło zaburzenia zdrowia psychicznego w swoim życiu.

Ponadto, jeśli weźmiemy pod uwagę koszty społeczne na całym świecie, zaburzenia zdrowia psychicznego i używanie substancji są główną przyczyną Lat Życia z Niepełnosprawnością (YLD). Stanowią one piąty co do wielkości czynnik lat życia skorygowanych niepełnosprawnością (DALY), stanowiąc około 138.9 mln DALY, z czego 40.7% przypisuje się zaburzeniom depresyjnym, 14.7% zaburzeniom lękowym, a 20.5% zaburzeniom związanym z używaniem substancji psychoaktywnych [6]. 

Obecnie standardowe metody leczenia powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego, takich jak lęk i depresja, obejmują interwencje farmakologiczne (SSRI, SNRI, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, benzodiazepiny itp.) oraz strategie terapii rozmowej, takie jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT), dialektyczna terapia behawioralna (DBT). ) oraz terapia akceptacji i zaangażowania (ACT).

Powszechne interwencje farmakologiczne wiążą się z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych, takich jak bóle głowy, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, dysfunkcje seksualne, przyrost masy ciała, zmęczenie i bezsenność. Ponadto badania wskazują, że leki te są skuteczne tylko w łagodzeniu objawów lęku i depresji w 25-45% przypadków [2].

Profil skutków ubocznych standardowych leków farmakologicznych na lęk i depresję oraz zmienna skuteczność sprawiają, że ogromna liczba osób cierpi i zmaga się z objawami powszechnych zaburzeń zdrowia psychicznego. Z tego powodu istnieje nacisk na znalezienie nowych opcji leczenia, które mogą zapewnić większej liczbie osób ulgę w objawach, poprawiając ich jakość życia oraz ogólny stan zdrowia i samopoczucie. Potrzeba ta doprowadziła do ponownego zainteresowania terapeutycznym potencjałem psychedelików jako opcji leczenia zaburzeń zdrowia psychicznego, a badania nad zastosowaniem psychedelików jako interwencji terapeutycznej w dziedzinie medycyny, psychologii i psychiatrii znacznie wzrosły w ciągu ostatnich 5 -10 lat po zatrzymaniu na dziesięciolecia [4].

Aby lepiej zrozumieć potencjalną wartość terapeutyczną psychedelików jako interwencji dla zaburzeń zdrowia psychicznego, ta trzyczęściowa seria artykułów przyjrzy się obecnemu i historycznemu stanowi badań nad psychedelikami w medycynie. Zbadamy to, co wiemy (i czego nie wiemy) o tym, jak psychedeliki wpływają na mózg i ich terapeutyczne działanie na objawy lęku, depresji, PTSD i zaburzeń związanych z używaniem substancji. 

Badania psychedeliczne w dzisiejszej medycynie

Termin psychedeliki w zdrowiu i badaniach medycznych ogólnie odnosi się do halucynogenów serotoninergicznych, które działają jako agoniści receptora 5HT w mózgu. Substancje uważane za halucynogeny serotonergiczne obejmują psilocybinę, LSD (dietyloaminę kwasu lizergowego), DMT (N,N-dimetylotryptaminę), ayahuaskę i meskalinę [3, 4, 5]. 

W ostatnich latach badania zdrowotne i medyczne dotyczące związków psychedelicznych były coraz bardziej multidyscyplinarne, wykorzystując różne podejścia metodologiczne do gromadzenia dowodów i danych. Obejmują one rygorystyczne podwójnie ślepe i randomizowane badania kontrolowane, neuroobrazowanie z wykorzystaniem technologii fMRI, a także ankiety i kwestionariusze zgłaszane samodzielnie. 

Postępy w technologii medycznej i zmiany w sztywności strukturalnej zdrowia i badań medycznych w ciągu ostatnich 30 lat znacznie rozszerzyły możliwości naukowców w zakresie generowania wiarygodnych i opartych na dowodach danych dotyczących potencjalnej wartości terapeutycznej psychedelików.

Niestety, społeczności naukowe i medyczne straciły dziesięciolecia potencjalnych danych dotyczących psychodelików z powodu różnych czynników społecznych, kulturowych i legislacyjnych. Czynniki te spowodowały ograniczony dostęp do powszechnie stosowanych związków psychedelicznych, a także ryzyko konsekwencji prawnych i ewentualnego postępowania karnego – czynniki, które wciąż istnieją jako bariery do pokonania w prowadzeniu badań nad psychedelikami w dzisiejszej medycynie.

Historia badań psychedelicznych w medycynie

Badania psychedeliczne w medycynie objęły ponad pół wieku i po raz pierwszy pojawiły się wraz z odkryciem psychoaktywnych efektów LSD przez Alberta Hoffmana w 1943, z wieloma znaczącymi naukowymi i kulturowymi wkładami do wiedzy psychedelicznej, które miały miejsce aż do 1970 (patrz Tabela 1). Jednakże, pomimo wielu pozytywnych wyników opublikowanych w dziedzinie psychiatrii i psychologii w latach 1950. i 1960., badania nad terapeutycznym potencjałem psychedelików zostały nagle wstrzymane w 1970 roku wraz z podpisaniem przez amerykańskiego prezydenta Richarda Nixona ustawy o substancjach kontrolowanych, która sklasyfikowała LSD i psilocybina jako substancje z Wykazu 1 [3, 4].  

Substancje sklasyfikowane jako Załącznik 1 są zdefiniowane jako nie posiadające wartości leczniczej i posiadające wysoki potencjał nadużycia – właściwości, które są naukowo i faktycznie niezgodne z właściwościami LSD, psilocybiny i wielu innych związków psychedelicznych. Badania medyczne nad psilocybiną i LSD wykazały znacznie niższy potencjał nadużywania i uzależnienia niż wiele najbardziej szkodliwych, wysoce uzależniających i powszechnie nadużywanych substancji, jakie znamy w dzisiejszym społeczeństwie, takich jak alkohol, kokaina, heroina, metamfetamina i inne. Badania wskazują również, że związki psychedeliczne, takie jak LSD i psilocybina, mają właściwości antyuzależniające i mogą być stosowane jako terapia lecznicza zaburzeń związanych z używaniem substancji [3, 5]. 

Wiedza, że ​​związki psychedeliczne mają potencjalną wartość terapeutyczną w leczeniu zaburzeń zdrowia psychicznego, takich jak lęk i depresja, pojawiła się w badaniach medycznych przed ich sklasyfikowaniem jako substancje z harmonogramu 1 w 1970 roku. Dwie ostatnie metaanalizy dotyczyły retrospektywnych wyników badań psychedelicznych przed ich harmonogramem 1 klasyfikacja. Odkryli, że w 19 badaniach przeprowadzonych między 1949 a 1973, 79% pacjentów wykazało klinicznie istotną poprawę w swoich objawach po leczeniu psychedelikami [4]. Należy zauważyć, że projektom eksperymentalnym zastosowanym w pierwszej fali badań psychedelicznych w medycynie brakowało metod standaryzacji i kontroli potrzebnych do sformułowania ważnych i wiarygodnych wniosków na temat ich efektów. Jednakże, pomimo ograniczeń metodologicznych wczesnych badań psychedelicznych w medycynie, dostępne wyniki powinny dostarczyć wystarczających dowodów na ich potencjalną wartość medyczną, aby poinformować ustawodawców w 1970, że klasyfikacja psilocybiny i LSD jako substancji z harmonogramu 1 była naukowo niedokładna. 

Faktyczne niespójności w naukowym rozumowaniu dla kategoryzacji LSD i psilocybiny jako substancji z Wykazu 1 stworzyły znaczny sceptycyzm i kontrowersje dotyczące intencji leżącej u podstaw decyzji o harmonogramie. Powszechnie rozumie się, że psychedeliki zostały sklasyfikowane jako substancje z Wykazu 1 w 1970 roku, nie ze względu na ich potencjalne szkody, ale ze względu na ich rolę w ruchach kontrkulturowych tamtych czasów oraz pragnienie różnych instytucji i grup specjalnego interesu, aby sprawować autorytet moralny. nad populacją [4, 5]. Jednak klasyfikacja związków psychedelicznych jako substancji z Wykazu 1 spowodowała powszechne niezrozumienie ich właściwości i skutków, wzrost piętna społecznego i prześladowań kryminalnych wokół stosowania tych związków, a także 25-letnią przerwę w badaniach medycznych nad potencjalna wartość terapeutyczna psychedelików.

Na szczęście, począwszy od wczesnych lat 1990-tych, naukowcy zajmujący się zdrowiem i medycyną na całym świecie ponownie zainteresowali się zrozumieniem potencjalnych korzyści psychedelików jako interwencji terapeutycznej w zaburzeniach zdrowia psychicznego.

Aktualne perspektywy w badaniach psychedelicznych

Obecna fala badań psychedelicznych w medycynie skoncentrowała się na generowaniu ważnych i wiarygodnych dowodów, aby poszerzyć nasze zrozumienie psychedelików z perspektywy neuronauki i funkcji mózgu, klinicznej perspektywy terapeutycznej oraz perspektywy doświadczenia pacjenta.

To kompleksowe i multidyscyplinarne podejście do badań nad psychedelikami w medycynie zapewnia naukowcom i badaczom medycznym możliwość dalszego zrozumienia funkcji mózgu pacjentów zmagających się z zaburzeniami zdrowia psychicznego oraz opracowania nowych i skuteczniejszych terapii łagodzących ból i cierpienie związane z depresją, lękiem, zespołem stresu pourazowego. , zaburzenia używania substancji i inne diagnozy zdrowia psychicznego.

Krytycznym filarem, który odróżnia obecne badania psychedeliczne w medycynie od badań prowadzonych przed 1970 r., jest przestrzeganie naukowego rygoru skupionego na ścisłych projektach eksperymentalnych, metodologiach, warunkach kontrolnych oraz krytycznej ocenie danych i wyników [4, 7]. Niemniej jednak potencjalna rola psychedelików w badaniach medycznych, szczególnie w dziedzinie psychologii, psychiatrii i neuronauki, jest znacząca, a jeden z pionierów badań psychedelicznych w medycynie – dr Stanislav Grof – porównuje wartość psychedelików jako narzędzia w psychologii i psychiatria o wartości mikroskopu w biologii i teleskopu w astronomii [7].

Funkcjonalne neuroobrazowanie

Obecne badania nad działaniem i wpływem związków psychedelicznych na funkcje mózgu są napędzane postępami w technologiach obrazowania mózgu, takich jak funkcjonalne obrazowanie rezonansem magnetycznym (fMRI). Te technologie neuroobrazowania pozwalają naukowcom obserwować zmiany funkcjonalne zachodzące w mózgu podczas doznania psychedelicznego poprzez pomiar i mapowanie zmian w przepływie krwi w anatomicznych obszarach mózgu. Wiedza medyczna na temat określonych funkcji i specjalizacji w różnych obszarach mózgu, w połączeniu z mierzalnymi zmianami w przepływie krwi i aktywności nerwowej, dostarcza naukowcom niezbędnych danych potrzebnych do dalszej oceny i zrozumienia mechanizmów fizjologicznych i efektów psychofarmakologicznych związków psychedelicznych w mózgu.

Oprócz obiektywnych i wymiernych danych, które dostarczają psychedeliczne badania fMRI, badani mogą komunikować subiektywne efekty doznania psychedelicznego w czasie rzeczywistym. To współbieżne podejście do gromadzenia danych pozwala naukowcom zidentyfikować potencjalne powiązania i związki przyczynowe między jakościowym doświadczeniem pacjenta a ilościowymi danymi empirycznymi. Kolejną zaletą badań psychedelicznych przy użyciu fMRI i technologii neuroobrazowania jest to, że umożliwiają naukowcom przechwytywanie, mapowanie i pomiar funkcji mózgu w wielu punktach czasowych. Daje to naukowcom możliwość porównania i kontrastowania efektów psychodelicznych na funkcjonalność mózgu w czasie, generując ważne dane na temat zmian funkcjonalnych mózgu przed interwencją iw wielu punktach czasowych po interwencji. 

Ilościowe badania kliniczne

Istotnym obszarem aktualnych badań psychedelicznych w medycynie jest ten, który przygląda się wartości i bezpieczeństwu związków psychedelicznych jako klinicznego terapeutyku zaburzeń zdrowia psychicznego. Badania te skupiają się na generowaniu dowodów empirycznych dotyczących mierzalnych i policzalnych efektów związków psychedelicznych na objawy zaburzeń zdrowia psychicznego oraz opracowywaniu danych na temat zmienności efektów terapeutycznych w oparciu o dawkowanie i warunki eksperymentalne. Badania te wykorzystują grupy kontrolne (nieinterwencyjne), eksperymentalne (interwencyjne) i często porównawcze (inne grupy interwencyjne/standardowe leczenie). Jest to rodzaj rygorystycznych, ustrukturyzowanych badań wymaganych do instytucjonalnego zatwierdzenia psychedelików jako terapeutycznej interwencji medycznej i zapewnienia znaczącej wartości dowodowej potrzebnej do zmiany kontroli prawnych dotyczących dostępu i stosowania związków psychedelicznych w społeczeństwie.

W ostatnich latach najbardziej aktywne badania w tym obszarze koncentrowały się na działaniu przeciwdepresyjnym, przeciwlękowym (przeciwlękowym) i przeciwuzależnieniowym klasycznych serotoninergicznych związków psychedelicznych. Badania te próbują zmierzyć te właściwości i porównać skuteczność związków psychedelicznych jako interwencji terapeutycznej dla zaburzeń zdrowia psychicznego, ze standardową opieką i leczeniem pierwszej linii, które są obecnie dostępne i szeroko stosowane (SSRI, CBT, itp.) [3, 5, 8]. Ten rodzaj badań wykorzystuje kontrolowane dawkowanie i ustandaryzowane narzędzia oceny zdrowia psychicznego do niezawodnego pomiaru efektów psychedelików jako interwencji terapeutycznej. Jednak wiele z tych badań łączy zastosowanie związków psychedelicznych z psychoterapią, co może prowadzić do pewnych ograniczeń w rzetelnej identyfikacji wpływu związków psychedelicznych niezależnie od efektu psychoterapii.

Jakościowe doświadczenie pacjenta i myśli końcowe

Oprócz przeprowadzanych badań ilościowych, ważne jest również rozważenie znaczących danych jakościowych dotyczących subiektywnych odczuć i indywidualnych doświadczeń osób, które stosowały związki psychedeliczne. Jest to prawdziwe jako interwencja w zakresie zdrowia psychicznego, narzędzie do eksploracji odmiennych stanów świadomości i/lub wzmacniania przeżytych doświadczeń danej osoby.

Badacze jakościowi aktywnie gromadzą, analizują i nadają znaczenie zbiorowej wiedzy uzyskanej dzięki indywidualnym doświadczeniom psychedelicznym. Wiele naturalnie występujących związków psychedelicznych (psilocybina, meskalina i ayahuasca) było używanych od tysięcy lat w różnych kulturach do celów obrzędowych i leczniczych, i byłoby błędem lekceważyć tę wiedzę zamiast ściśle kontrolowanych perspektyw „medycyny zachodniej”.

Pomimo restrykcyjnej klasyfikacji i nielegalności związków psychedelicznych, substancje te odgrywają rolę w wielu ruchach kulturowych i nadal są dostępne i używane przez jednostki w dzisiejszym społeczeństwie. Tak więc, generowanie dodatkowego zrozumienia szerokiego spektrum doświadczeń psychedelicznych, sposobu, w jaki jednostki używają i nadają sens tym doświadczeniom, oraz rola psychedelików w poprawie jakości życia danej osoby, dodaje znaczącą wartość do naszej fundamentalnej wiedzy o psychedelikach. 

Neuroobrazowanie, badania funkcji mózgu, próby kliniczne i badania jakościowe generują kluczowe dane potrzebne do informowania i kierowania decydentami, ustawodawcami, lekarzami i innymi lekarzami w podejmowaniu opartych na dowodach decyzji dotyczących stosowania związków psychedelicznych jako interwencji terapeutycznej dla zaburzenia zdrowia.

Dodatkowo, osoby zainteresowane wypróbowaniem psychedelików w celu złagodzenia objawów zdrowia psychicznego muszą mieć dostęp do wiarygodnych informacji, aby bezpiecznie używać i integrować psychedeliki ze swoim zestawem narzędzi zdrowia psychicznego. Dlatego w części drugiej tej serii przyjrzymy się bliżej działaniu związków psychedelicznych na mózg, jak psychedeliki wpływają na procesy funkcjonalne w różnych obszarach mózgu i co to oznacza pod względem potencjalnych korzyści terapeutycznych psychedelików.

Lunaa Ethan | Bloger społecznościowy w Chemical Collective

Lunaa jest jednym z naszych blogerów społecznościowych w Chemical Collective. Jeśli jesteś zainteresowany dołączeniem do naszego zespołu blogerów i zarabianiem na pisanie na tematy, które Cię pasjonują, skontaktuj się z Mattem przez e-mail na adres matt@chemical-collective.com