Dysocjacje

Zakłada się, że działają poprzez zakłócanie lub blokowanie sygnałów ze świadomego umysłu do części ośrodkowego układu nerwowego, stąd uczucie rozłączenia między umysłem a ciałem często doświadczane podczas badań z dysocjacjami.

Większość dysocjacji sprzedawanych obecnie na rynku RC należy do klasy chemicznej arylocykloheksyloamin, które składają się z ugrupowania aminowego i pierścienia aromatycznego połączonego z pierścieniem cykloheksanowym. Dysocjacje w innych klasach są obecnie w fazie rozwoju – specjalnie na rynek niemiecki – choć nie wiadomo, czy nadają się do badań.

Dysocjacje różnią się poziomem sedacji i stymulacji, jakie wywołują u użytkownika. Na przykład 2-FDCK (subiektywnie najbliższy RC dysocjacyjny do ketaminy – powszechnego znieczulenia ogólnego) ma silne działanie uspokajające, szczególnie w wyższych dawkach, prawdopodobnie dlatego, że działa głównie jako antagonista receptorów NMDA.

Na drugim końcu spektrum uważa się, że DMXE – znany ze swoich właściwości stymulujących i wywołujących euforię – działa nie tylko jako antagonista NMDA, ale także jako inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny (SRI). Wykazano, że inne dysocjacje, takie jak PCP, zwiększają poziom dopaminy w korze przedczołowej u szczurów. Zasadniczo, farmakologiczne efekty dysocjacji są zarówno zróżnicowane, jak i złożone, więc bądź tego świadomy, prowadząc z nimi badania!

Przy bardzo wysokich dawkach (to, co stanowi „wysoką dawkę” jest oczywiście związane z indywidualną substancją chemiczną), użytkownicy często doświadczają czegoś, co określa się jako „[wstaw tutaj nazwę dysocjacyjną]-dziura”. Charakteryzuje się to na ogół całkowitą utratą kontroli nad zdolnościami motorycznymi, całkowitym poczuciem oderwania się od siebie – czyli śmiercią ego – i często prowadzi do doświadczeń poza ciałem. Niektórzy użytkownicy uważają to doświadczenie za niepokojące, podczas gdy dla innych dotarcie do „dziury” jest głównym celem ich badań.