Lizergamidy

Lizergamidy mają w swojej strukturze zarówno fenetyloaminę, jak i tryptaminę, a także grupę karboksyamidową przyłączoną do atomu węgla osiem. 

Zakłada się, że efekty farmakologiczne lizergamidów pochodzą z ich skuteczności jako częściowego agonisty receptora 5-HT2A, chociaż wiadomo, że mają powinowactwo do znacznie większej różnorodności receptorów niż inne związki psychedeliczne.

(Zaskakująco mroczna) historia lizergamidów

Pierwsze odkryte lizergamidy pochodziły z grzyba zwanego sporyszem, który można znaleźć na żyto i innych zbożach. Ten grzyb zawiera zarówno kwas lizerginowy, jak i prekursor LSD, ergotaminę. Spożycie ziaren zawierających sporysz doprowadziło do stanu zwanego „sporyszem”, który siał spustoszenie na przełomie pierwszego tysiąclecia. Najgorsza zachorowalność miała miejsce jedna noc w 944 roku we Francji, gdzie większość populacji nieświadomie spożywała chleb żytni zarażony sporyszem. Dwie godziny później ulice zalali ludzie, uważani za szaleńców. Ponad 40,000 XNUMX osób zmarło w ciągu kilku dni w tak zwanej „epidemii sporyszu”. Co ciekawe, termin „wilkołak” został po raz pierwszy ukuty, aby opisać ludzi dotkniętych zatruciem.

Dopiero w 1938 roku Albert Hoffman jako pierwszy opracował dietyloamid kwasu lizergowego lub LSD podczas pracy z tym samym grzybem i rozpoczęła się rewolucja psychedelików w XX wieku. 

Od tego czasu odkryto i zsyntetyzowano szeroką gamę analogów LSD; niektóre z nich wykonał sam Hoffman w latach 60. (na przykład ALD-52), a wiele w ciągu ostatnich 10 lat przez holenderskie laboratorium Lizard Labs (w tym 1P-LSD, 1cP-LSD, 1B-LSD i 1V-LSD) .