Czym właściwie jest inteligencja wewnętrznego uzdrawiania?

Zastrzeżenie: Poglądy i opinie wyrażone w tym artykule są poglądami autorów i niekoniecznie odzwierciedlają oficjalną politykę lub stanowisko Chemical Collective lub jakichkolwiek stowarzyszonych stron.

Wprowadzenie

„Inteligencja uzdrawiania wewnętrznego” to termin wywodzący się od Stana Grofa i często używany w kontekście terapii wspomaganej MDMA i psychedelikami. (Jednak główna idea tego terminu z pewnością poprzedza Grofa.) The Podręcznik MAPS dotyczący psychoterapii wspomaganej MDMA w leczeniu zespołu stresu pourazowego (2015) – autorstwa Michaela Mithoefera – przywiązuje dużą wagę do tej koncepcji. Co więcej, podkreślano to w badaniach klinicznych badających terapię MDMA i terapię psilocybiną.

Jednak podczas gdy wielu klinicystów, badaczy i zwolenników psychodelii promuje ideę inteligencji uzdrawiania wewnętrznego, inne głosy w przestrzeni kosmicznej wyraziły wątpliwości i krytykę w jej sprawie. Niektórzy nazywają to „pseudonaukowym” i artykułem wiary. Może to być problematyczne, jeśli FDA zatwierdzi podręczniki terapii psychedelicznej, które odnoszą się do inteligencji uzdrawiania wewnętrznego (co może się łatwo zdarzyć, ponieważ FDA nie posiada wiedzy specjalistycznej w zakresie terapii). Wewnętrzna inteligencja uzdrawiająca i podobne terminy już się przedostały projekt regulaminu dla ustawy o medycynie naturalnej stanu Kolorado, która pozwala moderatorom nadzorować sesje psychodeliczne.

Ważne jest, aby dokładnie określić, do czego odnosi się ta koncepcja, jakie są na nią dowody (lub ich brak) oraz jakie korzyści i ryzyko mogą wynikać z polegania na niej w leczeniu problemów zdrowia psychicznego. Ta dyskusja jest niezbędna zanim podręczniki i wytyczne zostają skodyfikowane jako przepisy i regulacje.

Jak zazwyczaj definiuje się „inteligencję wewnętrznego uzdrawiania”.

Podręcznik MAPS dotyczący terapii MDMA w leczeniu zespołu stresu pourazowego (PTSD) wykorzystuje pewne analogie, aby wyrazić ideę wrodzonej zdolności do wewnętrznego uzdrawiania, którą nazwano rodzajem „inteligencji”:

„Nasiona chcą stać się rośliną; jest to droga naturalna” oraz „Drzewo zawsze rośnie ku słońcu; jest to naturalne nachylenie drzewa.”

Można założyć, że u kogoś, kto doznał traumy, jego naturalna potrzeba rozwoju i uzdrowienia jest zablokowana (poprzez nieadaptacyjne mechanizmy obronne, które pomagają w radzeniu sobie, ale nie w ostatecznym uzdrowieniu). Dla kontrastu, MDMA i psychedeliki wychodzą poza mechanizmy radzenia sobie i ułatwiają terapeutyczną konfrontację z pierwotną traumą. 

W sponsorowanych przez MAPS badaniach terapii MDMA pacjentom mówi się, aby ufali, że wewnętrzna inteligencja uzdrawiająca poprowadzi ich w okresach utknięcia i trudności podczas sesji psychedelicznej. Zachęca się ich także, aby zaufali „mądrości” i „wyczuciu czasu” tej wewnętrznej inteligencji. Terapeuci muszą także szanować tę „inteligencję”, która istnieje w psychice i ciele uczestnika.

Centralnym elementem tej koncepcji jest przekonanie, że ta inteligencja w połączeniu z lekiem „wywołuje wszelkie doświadczenia potrzebne do uzdrowienia i wzrostu, zatem wszystko, co się pojawia, jest postrzegane jako część procesu uzdrawiania”, jak podaje podręcznik MAPS stwierdza. Brana jest pod uwagę wewnętrzna inteligencja uzdrawiająca

„znacznie bardziej niezawodne niż wszystko, co ty lub my moglibyśmy wymyślić z wyprzedzeniem, kierując się naszymi racjonalnymi umysłami”.

W pewnym sensie ten aspekt psychiki danej osoby może być konceptualizowany jako „wewnętrzny terapeuta” lub mądra siła, której celem jest leczenie ran psychicznych. Shannon Clare w artykule z 2018 r. opublikowanym w Biuletynie MAPS: pisze,:

[Różne] paradygmaty myślenia artykułowałyby te koncepcje na różne sposoby; niektórzy mogą odnosić się do Ducha, prawdy, jedności, a istnieje wiele innych terminów, które mogą i mają podobne znaczenie. Kiedyś usłyszałam, jak uczestniczka nazwała to „wewnętrznym mistrzem”, gdy spotkała się z tym, czego doświadczyła jako destrukcyjny odpowiednik, wewnętrzny krytyk. W tym tekście używam wyrażenia „wewnętrzna inteligencja uzdrawiająca” i podobnych terminów, takich jak wewnętrzny uzdrowiciel, głęboka wiedza, wrodzona mądrość. Jeśli kojarzysz się z koncepcją wrodzonej zdolności do uzdrawiania i rozwoju, zachęcam Cię do rozważenia dowolnej innej nazwy, którą lubisz.

Dlatego wewnętrzna inteligencja uzdrawiająca może przyjmować różne nazwy, w zależności od istniejących przekonań i pochodzenia kulturowego. W ten sposób nie jest to pojęcie z jasną definicją i zachęca do zastanowienia się, co dokładnie ma na myśli, gdy ludzie używają terminów takich jak „inteligencja”, „uzdrawianie”, „mądrość” i „wiedza”. Ludzie będą mieli różne wyobrażenia o tym, jak wygląda „poznanie” i „uzdrawianie” w kontekście sesji psychodelicznej. Pomimo potencjalnej niejasności, terapeuci MDMA są monitorowani, aby zobaczyć, jak ściśle trzymają się koncepcji inteligencji uzdrawiania wewnętrznego.

Wsparcie dla koncepcji inteligencji uzdrawiającej

Jak Clare wskazuje powyżej, ludzie biorący psychedeliki mogą odnosić się do czegoś w rodzaju „wewnętrznej inteligencji”, kiedy biorą MDMA lub psychedelik (chociaż często może to być postrzegane jako zewnętrzny uzdrawiająca obecność, inteligencja, duch lub istota). Jeden uczestnik badania klinicznego dotyczącego terapii psilocybinowej depresji powiedziany„To prawie tak, jakby zażywanie kapsułek było jak przyjęcie na pokład własnego psychoterapeuty”. Być może moglibyśmy więc nazwać inteligencję uzdrawiania wewnętrznego poczuciem „stawania się swoim własnym terapeutą”.

Poza opisami subiektywnymi moglibyśmy również zwrócić się do ram pojęciowych, które wspierają ideę inteligencji uzdrawiania wewnętrznego. Jednym z przykładów może być terapia skoncentrowana na kliencie. Terapia skoncentrowana na kliencie (lub skoncentrowana na osobie), zapoczątkowana przez Carla Rogersa na początku lat czterdziestych XX wieku, opiera się na idei, że ludzie są wewnętrznie napędzani i mają zdolność do samoleczenia, rozwoju i pozytywnego funkcjonowania psychologicznego. Rogers nazwał to „tendencją aktualizacyjną”. Z tego powodu uważa się, że to klient, a nie terapeuta, jest ekspertem w swoim życiu i to on wyznacza ogólny kierunek terapii. Terapeuta skoncentrowany na kliencie powinien przyjąć podejście niedyrektywne – takie, które ułatwia wyrażanie wrodzonej zdolności klienta do leczenia i rozwoju. 

Koncepcja ta może być jednym ze sposobów, być może w sensie metaforycznym, ujęcia Rogerowskiej perspektywy uzdrawiania. Może nie być tak, że dana osoba posiada dosłownie odrębną „inteligencję” – jak mądry homunkulus lub uzdrawiająca osobowość – która istnieje w niej i czeka na wezwanie do działania. Co więcej, inteligencja wewnętrznego uzdrawiania może nie odnosić się do konkretnego wewnętrznego mechanizmu uzdrawiania. Zamiast tego może oznaczać Rogeriańską ideę ogólnej wrodzonej zdolności do samoleczenia. Tak jak istnieje kilka mechanizmów zaangażowanych w samoleczenie organizmu po chorobie lub urazie, tak samo może istnieć kilka mechanizmów psychologicznych, które pomagają ludziom wyjść z traumy i stresu.

Tendencja do odwoływania się do inteligencji uzdrawiania wewnętrznego w terapii wspomaganej MDMA i psychedelikami doprowadziła do przyjęcia tego terminu w stanowych wytycznych dotyczących legalnego facylitacji psychedelicznej. W listopadzie 2022 r. Wyborcy w Kolorado zatwierdzili Ustawa o medycynie naturalnej (lub Propozycja 122), która legalizuje dostęp do niektórych roślin lub grzybów psychodelicznych dla osób w wieku 21 lat i starszych w miejscu stworzonym na potrzeby sesji psychodelicznej nadzorowanej przez moderatora posiadającego licencję państwową. Ustawa dekryminalizuje również używanie naturalnych psychedelików do celów osobistych przez osoby powyżej 21. roku życia. Organy regulacyjne zaczną przyjmować wnioski o wydanie licencji do 30 września 2024 r.

Kurs projekt regulaminu w tym ustawodawstwie, przedstawionym przez Departament Agencji Regulacyjnych (DORA), znajdują się wzmianki o inteligencji uzdrawiania wewnętrznego i podobne terminy. Jeśli zostanie to zatwierdzone, można oczekiwać, że centra uzdrawiania i facylitatorzy psychodeliczni będą postępować zgodnie z tymi ramami koncepcyjnymi. (Niniejszy projekt zasad będzie przedmiotem dodatkowego przeglądu, w tym zaangażowania interesariuszy i komentarzy publicznych, zanim zostanie sfinalizowany. Pierwsze spotkanie angażujące interesariuszy DORA odbyło się dnia Marzec 8.)

Na przykład podczas wymaganych sesji przygotowawczych z udziałem facylitatora i klienta, przed sesjami dawkowania, powinna odbyć się „dyskusja na temat koncepcji zaufania wewnętrznego przewodnictwa, która może obejmować dyskusję na takie tematy, jak inteligencja uzdrawiania wewnętrznego, wewnętrzny geniusz, jaźń, Mądry umysł, dusza lub duch.” Niektórzy mogą krytykować wzmianki o „duszy” i „duchu” jako sprzeczne z rozdziałem kościoła od państwa.

Być może jednak koncepcja wewnętrznej inteligencji uzdrawiającej jest uzasadniona i użyteczna, o ile jest używana w psychoterapii (niezależnie od tego, czy wzmocniona psychodelią, czy nie) w sensie metaforycznym.

Czy inteligencja wewnętrznego uzdrawiania jest koncepcją pseudonaukową?

Można argumentować, że podręcznik leczenia MAPS uosabia inteligencję uzdrawiania wewnętrznego jako czującą, nadając jej cechy osobiste, takie jak niezawodność, punktualność, uczynność i mądrość. (Wiele z poniższych informacji pochodzi z przeddruk napisany przez Sashę Sisko.) Mithoefer przyznał, że chociaż może brzmieć wewnętrzna inteligencja uzdrawiająca „trochę New Agey lub woo-woo” i "nienaukowy", jest jednak „oparte na rzeczywistości”.

W podcaście Psychedelics Today prowadzący Kyle Buller zapytał Mithoefera w celu zdefiniowania inteligencji uzdrawiania wewnętrznego i przyznał, że termin „wewnętrzny uzdrowiciel” jest „trochę antropomorfizacją”, co nie jest „doskonałe”. Uważa, że ​​„wewnętrzna inteligencja uzdrawiająca” jest lepsza, ale „ludzie mogą się uzależnić od tego, co rozumiesz przez inteligencję?”. Dlatego też „zdolność wewnętrznego uzdrawiania” – jego zdaniem – jest lepsza. 

Chociaż więc personifikacja tej zdolności może nie być dokładna ani oparta na dowodach, Mithoefer utrzymuje, że psychika ma zdolność samoleczenia, o ile zostaną usunięte przeszkody i stworzone zostaną sprzyjające warunki do uzdrowienia. Porównuje to do immunoterapii raka:

Pomysł jest taki, że po prostu stymulujemy i usuwamy blokady uniemożliwiające danej osobie uzdrowienie tego, więc myślę, że jest bardzo jasne, że to samo istnieje w psychice.

Ale dalej stwierdza, że ​​chociaż „jest to najlepsze, co możemy zrobić, jeśli chodzi o modele zrozumienia”, jest to „w każdym calu tak samo realne, jak gojenie się ran czy immunoterapia, [to] po prostu nie rozumiemy… umysłu tak samo jak układ odpornościowy”. Ann Mithoefer, żona Michaela i inna badaczka terapii MAPS MDMA, powiedziała w podcaście, że „PTSD jest… przeszkodą w tym naturalnym [uzdrowieniu]”.

Należy jednak pamiętać, że uczestnicy badania klinicznego otrzymują ok sugestywność- i wzmacniające znaczenie lek. Oprócz tych efektów, „nastawienie” (oczekiwania, które masz wchodząc w zmieniony stan) może wpływać na wynik doświadczenia. Przygotowanie do dostępu do „wewnętrznego uzdrowiciela”, wraz ze zwiększoną sugestywnością i znaczeniem, może pomóc w zachęceniu do odczuwalnego doświadczenia wewnętrznej uzdrawiającej inteligencji – mądrej wewnętrznej obecności, która dokonuje uzdrawiania.

Tak więc, będąc weteranem wojny w Iraku, biorącym udział w procesie MAPS dotyczącym MDMA stwierdził, „Czuję się prawie tak, jakby wewnętrzny uzdrowiciel lub MDMA był jak pokojówka przeprowadzająca wiosenne porządki”, powinniśmy mieć świadomość, że tacy uczestnicy są przygotowani dzięki koncepcjom takim jak wewnętrzny uzdrowiciel. Jeśli uczestnikom prób i klientom sesji wspomaganych nie powiedzie się o koncepcjach takich jak inteligencja uzdrawiania wewnętrznego, wówczas poczucie dostępu do wewnętrznego uzdrowiciela może stać się mniej powszechne podczas sesji.

Devenot odniósł się do podejścia MAPS do terapii MDMA jako: „forma uzdrawiania opartego na wierze”, ponieważ terapeutom mówi się, aby „zaufali”, że trudne emocje są produktywne i pojawiają się w „najlepszym momencie”, zgodnie z mądrością wewnętrznego uzdrowiciela. Co więcej, ona twierdzi że choć definiowanie „wewnętrznej inteligencji uzdrawiającej” jako wrodzonej zdolności człowieka do leczenia „brzmi analogicznie do zdolności organizmu do leczenia uszkodzonych tkanek, wewnętrzna inteligencja uzdrawiająca jest koncepcją Grofia, która przypisuje uzdrowienie „zwykle ukrytym duchowym wymiarom egzystencji””.

Zdaniem krytyków mechanizm(y) samoleczenia psychiki nie został potwierdzony. Zatem brak podstawy dowodowej uczyniłby wiarę w nią artykułem wiary. Byłoby to przekonanie, w które uczestnicy badania i klienci terapii psychedelicznej proszeni są, aby położyli swoje „zaufanie” (lub wiarę). Jedna uczestniczka badania terapii MAPS MDMA („Mel”), która po udziale w badaniu doświadczyła myśli samobójczych, zauważył [12:55] że sesje terapeutyczne obejmowały kilka dyskusji na temat

„zdolność organizmu do samoleczenia”

dodając, że kazano jej wierzyć w moc swojego „wewnętrznego uzdrowiciela”. Poczuła się sfrustrowana fiksacją terapeutów na koncepcji, którą miała trudności ze zrozumieniem, i uznała te zalecenia za „bardzo niejasne i nie do końca pomocne”. Powiedziała: „Nie wiem, gdzie jest mój wewnętrzny uzdrowiciel”.

Uczynienie wewnętrznego uzdrowiciela koncepcją bardziej opartą na dowodach

Ostatnie badanie opublikowane w Journal of Psychopharmacology – autorstwa naukowców z Imperial College London – pomaga uczynić koncepcję wewnętrznego uzdrowiciela nieco bardziej opartą na dowodach. Badanie to obejmowało utworzenie i wydanie pojedynczej subiektywnej pozycji oceny – związanej z postrzeganymi efektami „wewnętrznego uzdrowienia” – pacjentom, którzy otrzymali albo wysoką dawkę psilocybiny (25 mg), albo placebo (1 mg psilocybiny). Było to częścią podwójnie ślepej, randomizowanej, kontrolowanej próby psilocybiny w leczeniu depresji, porównującej psychoterapię i psilocybinę z psychoterapią i escitalopramem (powszechnie przepisywanym lekiem przeciwdepresyjnym). Ci, którzy otrzymali placebo, byli w grupie escitalopramu.

Ocena przedmiotu wewnętrznego uzdrowiciela brzmi następująco: „Czułem, że moje ciało/umysł/mózg leczyło się samoczynnie, automatycznie/naturalnie”. Odzwierciedla to powszechny sposób, w jaki ten wewnętrzny mechanizm uzdrawiania jest kształtowany w społeczności psychedelicznej: zdolność umysłu do uzyskiwania dostępu i mobilizowania zasobów ułatwiających gojenie, które często są uśpione w normalnych okolicznościach.

Autorzy odkryli, że wyniki wewnętrznego uzdrowiciela były wyższe po wysokiej dawce psilocybiny niż po dawce placebo. Ponadto tylko w grupie otrzymującej dużą dawkę wyniki wewnętrznego uzdrowiciela przewidywały poprawę w zakresie depresji dwa tygodnie po sesji. Autorzy porównali proces wewnętrznego uzdrawiania do „podróży bohatera” opisanej przez mitologa Josepha Campbella. Tommaso Barba, jeden z zaangażowanych badaczy, stwierdził, na Twitterze:

Proces ten może przypominać to, co mitologicznie określa się jako „podróż bohatera”, czyli opowieść o walce, kryzysie i ostatecznej odnowie lub odrodzeniu. Psilocybina może katalizować tę podróż w obrębie psychiki, stawiając czoła wewnętrznym wyzwaniom i pokonując je.

Badanie powiązało także efekty uzdrawiania wewnętrznego ze zwiększoną entropią (lub zaburzeniem) obserwowaną w mózgu po zażyciu psychedelików. Jako Barba napisał na LinkedIn:

Na poziomie mózgu efekt ten można powiązać ze wzrostem entropii, co zasadniczo powoduje, że aktywność mózgu staje się bardziej chaotyczna i mniej przewidywalna. Ta entropia może pomóc zakłócić sztywne, szkodliwe wzorce myślenia i zachowania związane z depresją.

Chociaż wyniki mają charakter wstępny, badanie to jest prawdopodobnie pierwszą próbą wprowadzenia konstruktu wewnętrznego uzdrowiciela w dziedzinę współczesnej nauki o psychodelii. Max Wolff, psychoterapeuta, ma podkreślił kilka ważnych szczegółów i zastrzeżeń o badaniu. Zauważa:

[T]on „wewnętrzny uzdrowiciel” został podany po pierwszej sesji dawkowania i odnosił się tylko do tej sesji. Dlatego nie wiemy, czy uczestnicy grupy otrzymującej escitalopram mieli mniej doświadczeń związanych z „wewnętrznym uzdrowicielem” *w ogóle*. Wiemy tylko o sesji dawkowania. Zatem różnica w ocenach „wewnętrznego uzdrowiciela” pomiędzy ramieniem psilocybiny i escitalopramu mogłaby być znacznie mniejsza, gdyby przedmiot został podany w odniesieniu np. do całego leczenia.

Ma to znaczenie ze względu na następującą obserwację, jaką poczynił:

Ale czy doświadczenie „wewnętrznego uzdrowienia” jest wyjątkową cechą terapii psychedelicznej w porównaniu z innymi terapiami? W końcu doświadczenie „wewnętrznego uzdrowienia” może być po prostu normalnym aspektem każdej udanej psychoterapii, niezależnie od tego, czy w grę wchodzą psychodeliki, czy nie.

Dlatego powinniśmy zastosować pewien niuans, rozważając korelację między doświadczeniami „wewnętrznego uzdrowiciela” a zmniejszeniem depresji. Nie możemy stwierdzić, że tego typu doświadczenia są unikalnym mechanizmem terapii psychedelicznej. Ponownie, w grupie escitalopramu mogły wystąpić wewnętrzne uzdrawiające doświadczenia związane z całym przebiegiem psychoterapii, które nie znalazły odzwierciedlenia w ocenie zebranej dopiero po sesji dawkowania.

Wolff wierzy, że dowody wyższej jakości na rolę wewnętrznego uzdrowiciela w terapii psychedelicznej w porównaniu z terapiami niepsychedelicznymi można zebrać poprzez szerszą ocenę „tych doświadczeń (nie tylko sesje dawkowania) i przy użyciu lepszych narzędzi (a nie pomiarów jednopunktowych)”. Niemniej jednak przyznaje, że terapie wzmocnione psychodelią mogą w dalszym ciągu przyczyniać się do doświadczeń wewnętrznego uzdrowiciela – lub doświadczeń „wewnętrznego terapeuty”, jak je nazywa – w wyjątkowy sposób. I nie jest to takie trudne do wyobrażenia, biorąc pod uwagę, jak wyjątkowe jest doświadczenie psychedeliczne pod względem wizjonerskim, somatycznym, emocjonalnym, poznawczym i duchowym. Sama intensywność i nowość tych efektów może zatem intensyfikować i modyfikować efekty wewnętrznego uzdrawiania.

Związek między koncepcjami teoretycznymi a szkodą w terapii psychedelicznej

An artykuł Napisałem wspólnie z Julesem Evansem książkę Ecstatic Integration, która zawiera argumenty za i przeciw koncepcji wewnętrznego uzdrowiciela, opracowane przez badaczy i terapeutów zajmujących się psychodelią. Jedną z obaw, która mnie zaniepokoiła, było to, w jaki sposób ten pomysł może potencjalnie przynieść efekt przeciwny do zamierzonego – pogłębiając cierpienie zamiast leczyć. Może się to zdarzyć w przypadku nadmiernego zaufania tej niejasnej (i potencjalnie nienaukowej) koncepcji, co doprowadzi terapeutów do lekceważenia standardowych protokołów terapeutycznych. Być może poważne zdarzenie niepożądane zostałoby zignorowane, gdyby uznano je za część „wewnętrznego procesu uzdrawiania”. Innym potencjalnym ryzykiem jest poddawanie pacjentów działaniu gazu lub mówienie im przez terapeutów, że czegokolwiek doświadczają, działa wewnętrzny uzdrowiciel, nawet jeśli tak się nie czują.

Instrukcje, aby „zaufać wewnętrznemu uzdrowicielowi” mogą w niektórych przypadkach pomóc pacjentom, ale jeśli tej koncepcji brakuje jasności i niuansów, istnieje ryzyko, że zostanie wykorzystana przeciwko interesom i dobru pacjentów. Nie jest to tylko coś, co terapeuci psychodeliczni muszą rozważyć i co do czego muszą być krytyczni. Rozważania bioetyków i pracowników FDA również mają znaczenie, ponieważ będą oni zaangażowani w zatwierdzanie protokołu MAPS i podobnych wytycznych dotyczących terapii psychedelicznej. Ważne jest, aby nie dopuścić do tego, aby koncepcja mająca na celu redukcję szkód zamieniła się w potencjalną przyczynę szkody.

Sam Woolf | Bloger społeczności w Chemical Collective | www.samwoolfe.com

Sam jest jednym z naszych blogerów społeczności w Chemical Collective. Jeśli chcesz dołączyć do naszego zespołu blogerów i zarabiać na pisaniu na tematy, które Cię pasjonują, skontaktuj się z Davidem za pośrednictwem poczty elektronicznej pod adresem blog@chemical-collective.com