Het neoliberalisme is gedeeltelijk verantwoordelijk voor competitief psychedelisch gebruik

Disclaimer: de standpunten en meningen in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het officiële beleid of standpunt van het Chemical Collective of aanverwante partijen.

Introductie

Er bestaat concurrentie tussen psychonauten, die vele vormen kan aannemen. James Nolan, in een stuk voor Vice, meldde dat competitieve psychedelische gebruikers de ervaring van 'ego-dood' najagen – de ontbinding van iemands gevoel van persoonlijke identiteit – omdat dit wordt gezien als het toppunt van trippen. Zeker, zeker hiërarchieën van struikelen Zowel in de geest van een persoon als op het niveau van de psychedelische subcultuur kunnen bepaalde ervaringen worden geconstrueerd als iemand die een 'hogere status' schenkt dan andere. Nolan vertelt een uitspraak van een gebruiker van Reddit's r/Psychonaut:

Ik denk dat het een eerlijke uitspraak is dat als je ego-dood hebt ervaren, je een superieure psychonaut bent.

Naast de gewaardeerde psychedelische effecten, kunnen de hiërarchieën van trippen gebaseerd zijn op andere factoren, zoals het soort medicijn, de dosering en de setting. Door de hoogste doses te nemen, de krachtigste verbindingen te gebruiken (bijv. 5-MeO-DMT) en ervaringen op te doen in de sociaal meest goedgekeurde of geoptimaliseerde omgevingen (bijv. 'authentieke' ceremonies) kan ook een gevoel van status geven. Er kan in zekere zin sprake zijn van een 'echte psychonaut', waarbij sommige ervaringen en vormen van gebruik als waardevoller worden beschouwd dan andere.

Ik heb al eerder geschreven over het probleem van de psychedelisch ego (waarbij psychedelisch gebruik iemands gevoel van eigenbelang vergroot) en psychedelisch materialisme (psychedelische ervaringen opdoen alsof het materiële bezittingen zijn). Deze concepten kunnen worden beschouwd als uitlopers of aspecten van het idee van de vergeestelijkt ego (zich geestelijk superieur voelen aan anderen) en spiritueel materialisme (een term bedacht door de Tibetaanse boeddhistische leraar Chögyam Trungpa Rinpoche, die verwijst naar het ego dat naar spirituele ervaringen, identiteiten, prestaties en praktijken grijpt om zich veilig en geborgen te voelen). Deze gerelateerde verschijnselen zijn valkuilen op het spirituele pad; ze zijn een vorm van geestelijke omzeiling, waarbij gebruik wordt gemaakt van spirituele ideeën en het gevoel dat iemand zeer spiritueel is, om het harde werk van het aanpakken van psychologische pijn en persoonlijke tekortkomingen te omzeilen.

De boeddhistische leraar Joseph Goldstein gebruikt de term 'vergelijkende geest' om onze neiging te beschrijven om onszelf met anderen te vergelijken. Zoals hij schrijft Inzichtmeditatie: een psychologie van vrijheid (1993):

In de boeddhistische psychologie heeft ‘verwaandheid’ een speciale betekenis: die activiteit van de geest die zichzelf met anderen vergelijkt. Wanneer we onszelf als beter, gelijk aan of slechter dan iemand anders beschouwen, geven we uitdrukking aan verwaandheid. Deze vergelijkende geest wordt verwaandheid genoemd omdat alle vormen ervan – of het nu gaat om ‘ik ben beter dan’ of ‘ik ben slechter dan’ of ‘ik ben gewoon hetzelfde als’ – voortkomen uit de hallucinatie dat er een zelf; ze verwijzen allemaal naar een gevoel van eigenwaarde, van ‘ik ben’.

Deze vergelijkende geest kan alles voor zijn toepassingen gebruiken, inclusief psychedelische ervaringen. Maar ik geloof dat cultuur hierin een rol speelt. Hoewel ego-inflatie en de vergelijkende geest algemene potentiële valkuilen van psychedelisch gebruik zijn, betekent dit niet dat deze valkuilen in alle culturen in gelijke mate voorkomen. We moeten niet vergeten dat culturele factoren niet alleen van invloed zijn op de kwaliteit van psychedelische ervaringen maar ook hoe we die ervaringen integreren. Of iemand een psychedelische trip gebruikt om zijn ego een boost te geven, en de mate waarin of de manier waarop hij dat doet, kan worden beïnvloed door het soort samenleving en cultuur waarin hij of zij zich bevindt. 

Wat dit punt betreft zou ik willen suggereren dat psychonauten in neoliberale en individualistische culturen gevoeliger zullen zijn voor competitief psychedelisch gebruik. Algemeen wordt aangenomen dat psychedelische ervaringen een blijvend gevoel van eenheid en gemeenschap bevorderen, wat zich vertaalt in gerelateerde politieke attitudes en overtuigingen. Maar hoewel dit bij veel individuen voorkomt, of tot op zekere hoogte, is het ook waar dat psychedelica zo werken niet-specifieke versterkers (zodat ze iemands reeds bestaande overtuigingen kunnen versterken). Ze kunnen worden gezien als politiek pluripotent, wat betekent – ​​zoals Eric Lonergan wijst erop – “Ze kunnen allerlei soorten politieke bewegingen versterken, afhankelijk van de politieke set en setting. Hier is de ‘politieke setting’ de politieke oriëntatie van het onderwerp, en de ‘politieke setting’ is de politieke oriëntatie van de omgeving.’

Dus als psychonauten psychedelica gebruiken in de context van een samenleving die toegewijd is aan de neoliberale ideologie en individualisme, dan kunnen dergelijke ideologieën iemands benadering en houding ten opzichte van veranderde bewustzijnstoestanden beïnvloeden.

De neoliberale ideologie sijpelt door in alle gebieden van ons leven

Ten eerste moeten we ‘neoliberalisme’ definiëren. De bekende marxistische geleerde David Harvey stelde dat, volgens het neoliberale denken:

Alle vormen van sociale solidariteit moesten worden opgelost ten gunste van individualisme, privé-eigendom, persoonlijke verantwoordelijkheid en gezinswaarden.

Individualisme (dat de nadruk legt op individuele verantwoordelijkheid en keuze, en de voorkeur geeft aan individuele belangen boven collectieve) is de basis van het vrijemarktkapitalisme en later van het neoliberalisme. Deze laatste ideologie leidde in de jaren tachtig tot beleid van Margaret Thatcher en Ronald Reagan, dat sindsdien de politiek-economische structuur van westerse landen heeft gedomineerd.

De neo in het neoliberalisme verwijst naar het feit dat deze ideologie een heropkomst van individualistische en kapitalistische ideologieën met zich meebrengt – een nadruk op zelfredzaamheid, onafhankelijkheid en productiviteit, en een minachting voor zwakte of afhankelijkheid – waarbij beleid werd geïntroduceerd dat deze ideologie weerspiegelde. . De verzwakking of inkrimping van de verzorgingsstaat en de vakbonden door Thatcher en Reagan zou hiervan een voorbeeld zijn.

Het neoliberalisme zou ook invloed gaan krijgen op de manier waarop andere instellingen in de samenleving worden bestuurd, zoals onderwijs en gezondheidszorg. In plaats van steun te verlenen aan publieke diensten hebben neoliberale regeringen publieke instellingen een economische markt van de industrie opgelegd, gebaseerd op de overtuiging dat deze effectiever en efficiënter zullen functioneren als ze worden gekenmerkt door concurrentie op de vrije markt en een cultuur van het behalen van doelstellingen. (Ik raad het boek van James Davies ten zeerste aan verdoofd, waarin wordt beschreven hoe het neoliberalisme een negatieve invloed had op de geestelijke gezondheidszorg in Groot-Brittannië en op zijn beurt op de geestelijke gezondheidsresultaten van mensen.)

Maar de ideologische retoriek en het fundament van het neoliberalisme – de grondbeginselen van het individualisme – sijpelen niet alleen door in verschillende publieke instellingen. Deze ideologie beïnvloedt hoe we ons voelen en hoe we onszelf en anderen zien. En dit is het doel dat Thatcher voor ogen had. Zoals ze zei tijdens een interview For The Sunday Times in 1981: “Economie is de methode; het doel is om het hart en de ziel te veranderen.” We internaliseren en normaliseren de neoliberale ideologie, zodat we niet alleen als consumenten optreden, maar ons ook in wezen consumenten voelen. Het neoliberalisme zorgt ervoor dat we ons geatomiseerd voelen, als eenzame individuen die met anderen strijden om status en succes. Buiten de publieke instellingen kan het neoliberalisme invloed hebben op de manier waarop we onze emoties, relaties en emoties benaderen streven naar kennis. Spiritualiteit in neoliberale landen (zoals de VS en Groot-Brittannië) kan ook gevoeliger zijn voor de valkuilen van het vergeestelijkte ego en spiritueel materialisme als gevolg van de alomtegenwoordige invloed van de neoliberale ideologie.

De schrijver en cultuurtheoreticus Mark Fisher pleitte in zijn boek voor de alomtegenwoordigheid van de neoliberale ideologie Kapitalistisch realisme: is er geen alternatief? (2009). kapitalistisch realisme is een concept dat hij creëerde, verwijzend naar:

Het wijdverbreide gevoel dat het kapitalisme niet alleen het enige levensvatbare politieke en economische systeem is, maar ook dat het nu onmogelijk is om er zelfs maar een samenhangend alternatief voor te bedenken.

In zijn boek stelt hij: “De afgelopen dertig jaar heeft het kapitalistisch realisme met succes een ‘business-ontologie’ geïnstalleerd waarin het eenvoudigweg duidelijk is dat alles in de samenleving, inclusief de gezondheidszorg en het onderwijs, als een bedrijf moet worden bestuurd.” Hij stelt dat werk, de populaire cultuur en het algemene denken ook zijn beïnvloed door deze ‘doordringende sfeer’. Hij zegt dat het kapitalistisch realisme fungeert “als een soort onzichtbare barrière die het denken en handelen beperkt.”

Fisher verduidelijkt dat kapitalistisch realisme en neoliberalisme verschillend zijn, maar dat ze elkaar wel versterken. Het kapitalistisch realisme legt bijvoorbeeld het idee op dat, ongeacht de tekortkomingen van het neoliberalisme, het kapitalisme het enige mogelijke politieke en economische systeem is waaronder we kunnen leven. Dit perspectief is anti-utopisch, terwijl het neoliberalisme utopisch is, in die zin dat het het kapitalisme verheerlijkt door het af te schilderen als het noodzakelijke middel om vrijwel perfecte sociaal-economische omstandigheden te bereiken. Het kapitalistisch realisme dempt de oppositie tegen het idealistische wereldbeeld van het neoliberalisme, terwijl het neoliberalisme de hopeloosheid van het kapitalistisch realisme tegengaat met zijn utopische claims.

Strijdt psychedelisch gebruik niet tegen de neoliberale ideologie?

Fisher stierf voordat hij zijn boek kon voltooien Zuur communisme, waarvan de titel zijn naam was voor een toekomstig politiek project: een huwelijk van de psychedelia van de jaren zestig met het marxistische denken. In een medium bericht, interpreteert Stuart Mills Fisher's ideeën over dit concept, met het argument dat:

Het zure communisme gaat over manieren om een ​​wereld na het kapitalistisch realisme voor te stellen, en voor Fisher is een van de manieren om aan deze realiteit te ontsnappen psychoactieve drugs. Het programma van het zuurcommunisme is niet bedoeld om het gebruik van psychoactieve drugs goed te keuren, maar als voorbeeld geeft deze activiteit de filosofie van het zuurcommunisme uitstekend weer.  

Om ons een nieuwe toekomst voor te stellen, moeten we manieren vinden om onze huidige bijziendheid te doorbreken. Het zure communisme van Fisher is vooral uniek omdat het dit doel boven alle andere stelt. Marx' oproep tot klassenbewustzijn is bijvoorbeeld een zeer zuur communistisch idee, maar de middelen om klassenbewustzijn te bereiken (de kritiek en tegenstellingen van het kapitaal) domineerden een groot deel van Marx' bijdrage. Als Fisher meer tijd had gehad, zou dit misschien ook het lot zijn geweest van het zure communisme, dat probeerde nieuwe manieren te bedenken om een ​​zuur of postkapitalistisch realistisch denken te bereiken.

In plaats daarvan laat het zure communisme ons achter met een eenvoudige boodschap: De toekomst is geannuleerd omdat we ons niets anders kunnen voorstellen dan het heden. Om de toekomst uit te vinden, om aan onze bijziendheid te ontsnappen, moeten we verder gaan dan de huidige grenzen van onze verbeelding. Dit is zuurcommunisme.

In een artikel voor CrisisMatt Colquhoun (vooral bekend van zijn schrijven over Fisher) beweert dat het zure communisme “niet alleen een project is voor het herstel van de verloren mogelijkheden van de tegencultuur, maar ook de uitdrukking van een verlangen naar een experimentele (in plaats van prescriptief utopische) linkse politiek.” Fisher geeft een brede en dubbelzinnige beschrijving van wat zuurcommunisme is in de inleiding van zijn nooit gepubliceerde boek, in voorlopige vorm:

Het concept van het zuurcommunisme is een provocatie en een belofte. Het is een soort grap, maar wel een met een heel serieus doel. Het wijst op iets dat op een gegeven moment onvermijdelijk leek, maar dat nu onmogelijk lijkt: de convergentie van klassenbewustzijn, socialistisch-feministische bewustmaking en psychedelisch bewustzijn, de samensmelting van nieuwe sociale bewegingen met een communistisch project, een ongekende esthetisering van alledaagse leven.

Hij zag het zuurcommunisme als een oproep voor ‘een nieuwe mensheid, een nieuw zien, een nieuw denken, een nieuwe liefde’. In overeenstemming met Fisher's idee van het zuurcommunisme bestaat er onder psychonauten al lang de overtuiging dat het psychedelische bewustzijn een revolutie zal inluiden – dat ons zal helpen een individualistische, consumptiemaatschappij te transformeren in een coöperatieve, post-consumeristische samenleving. In psychedelische kringen leeft vaak de wens voor een 'bewustzijnsrevolutie', die zal leiden tot collectieve bevrijding en ons zal bevrijden uit de gevangenis van sociale atomisering. Psychedelica kunnen dit hebben potentieelNatuurlijk, omdat ze reeds bestaande houdingen en overtuigingen die anti-neoliberaal en anti-individualistisch zijn, kunnen versterken. Je moet je dus afvragen hoe effectief (of helemaal niet) psychedelica kunnen zijn in het bestrijden van zowel het kapitalistisch realisme als de neoliberale ideologie als het gebruik van deze verbindingen plaatsvindt in de ‘politieke set en setting’ die deze ideologieën hebben gecreëerd.

Aan de ene kant kan het psychedelische bewustzijn de beperkte visie overstijgen die ons wordt opgelegd door de alomtegenwoordige atmosfeer van het individualisme. In veranderde bewustzijnstoestanden kunnen psychonauten zich overtuigd voelen van het kwaad van het kapitalisme en de noodzaak van een alternatief politiek systeem dat de belangen van het volk beschermt, en niet de belangen van de markt.

Aan de andere kant, als psychedelica niet-specifieke versterkers en politiek pluripotente chemicaliën zijn, hoe kunnen we er dan voor zorgen dat het psychedelische bewustzijn niet vertroebeld raakt door de neoliberale ideologie?

Volgens onderzoekers is dat zo weinig bewijs dat de blijvende effecten van psychedelica op de persoonlijkheid leiden tot verandering van politieke overtuigingen. Dus zelfs als het gebruik van psychedelica wijdverspreid zou worden in de cultuur, zou dit niet tot de omwenteling van het kapitalisme kunnen leiden. Niettemin, als psychedelisch gebruik plaatsvindt in de juiste culturele en politieke omgeving, zou een dergelijke verandering misschien kunnen plaatsvinden.

sommigen misschien uitdagen het idee dat psychedelica strikt genomen niet-specifieke versterkers daarentegen, gebaseerd op hun neiging om de houding ten opzichte van het milieu of metafysische opvattingen op bepaalde manieren te veranderen (hoewel het, zoals al gezegd, niet duidelijk is dat psychedelisch gebruik daadwerkelijk diepgaande verschuivingen in politieke overtuigingen kan veroorzaken). In een artikel uit 2021 gepubliceerd in Grenzen in de psychologie, Brian Pace en Neşe Devenot beweren dat:

Anekdotische verhalen over psychedelica die radicale verschuivingen in politieke of religieuze overtuigingen bespoedigen zijn gebruikelijk, maar zijn het resultaat van factoren die verband houden met het decor, de setting en de omgeving en hebben geen specifieke richting op de assen van conservatisme-liberalisme of autoritarisme-egalitarisme. In plaats daarvan stellen wij dat elke ervaring die iemands fundamentele wereldbeeld ondermijnt – waarvan wij beweren dat dit ook de psychedelische ervaring omvat – verschuivingen in welke richting dan ook van de politieke overtuigingen na de psychedelische sessie kan veroorzaken.

Voor psychedelisch gebruik ter bestrijding van de neoliberale ideologie kan het dus nodig zijn dat niet-medicamenteuze factoren (de setting, setting en omgeving) een specifiek karakter hebben. Psychedelisch gebruik vindt niet plaats in een cultureel en politiek vacuüm; bovendien maakt het iemand niet immuun voor de effecten van de neoliberale ideologie. Dit laatste punt is waar ik nu op zal ingaan.

De effecten van het neoliberalisme op psychedelisch gebruik

Aan het begin van dit essay heb ik enkele voorbeelden genoemd van hoe psychonauten met elkaar kunnen concurreren op ervarings- en materieel gebied (in termen van het soort ervaringen dat ze hebben gehad en de fysieke aspecten van drugsgebruik, zoals het soort drugs, de hoeveelheid, de setting, enz.). Sommige soorten ervaringen en omgevingen (bijvoorbeeld ceremoniële ervaringen) kunnen als beter, authentieker of spiritueel superieur worden beschouwd aan andere vormen van psychedelisch gebruik.

De neoliberale ideologie kan alle aspecten van de psychedelische ervaring beïnvloeden: competitieve gevoelens kunnen aanwezig zijn tijdens de voorbereiding, de sessie zelf en de integratie. Er moet worden benadrukt dat het bestaan ​​binnen een cultuur van individualisme een rol kan spelen rol in dergelijke gevoelens, maar dit betekent niet dat het alleen de schuld is. Competitieve gevoelens zijn natuurlijk en bestaan ​​onafhankelijk van de politieke ideologie. Het neoliberalisme probeert deze gevoelens echter vaak te versterken, te normaliseren of te rechtvaardigen. Deze ideologie, die concurrentie verheerlijkt, kan het gevoel van alleen zijn in je pogingen om geluk te bereiken tot de standaardwijze van zijn maken – het wordt volkomen normaal om afgunst en jaloezie te voelen als je leert over het succes van anderen, in plaats van sympathieke vreugde.

Onder een systeem van neoliberalisme kan er een neiging bestaan ​​om anderen als obstakels of als helpers te zien bij het bereiken van het eigen succes. Dit is een vorm van dehumanisering.

Sociale media voeden ongetwijfeld dit soort ‘hoofdpersonagesyndroom’ (wanneer je jezelf voorstelt of voorstelt als de hoofdrolspeler in een filmversie van je leven, terwijl alle anderen als ondersteunende acteurs optreden). Sociale media dragen bij aan dit fenomeen vanwege de manier waarop het aandachtzoeken, narcisme en zelfpromotie aanmoedigt. De neoliberale ideologie voedt echter ook dergelijke gevoelens. Deze twee krachten in de samenleving hangen met elkaar samen en kunnen elkaar versterken. Maar misschien is het gevoel een hoofdrolspeler te zijn in je eigen verhaal niet per definitie problematisch, zolang het maar gepaard gaat met het besef en de waardering dat ook anderen een leven leiden dat net zo levendig en complex is als het jouwe, met hun eigen ambities en zorgen (de schrijver Jonathan Koenig verwijst naar dit besef als Sonder).

Psychedelisch gebruik – ook al leidt het tot zelftranscendente, transformerende ervaringen – maakt de geest niet noodzakelijkerwijs ondoordringbaar voor de invloed van de dominante politieke ideologie in de samenleving. Je kunt de overtuiging koesteren dat je met succes bent 'gedeprogrammeerd' door psychedelica, maar dit kan soms neerkomen op spiritueel omzeilen: een onwil om negatieve eigenschappen onder ogen te zien, zoals ego-inflatie en competitieve gevoelens ten opzichte van andere psychedelische gebruikers. Ook hier kan de neoliberale ideologie dergelijke mentale toestanden en gevoelens versterken, normaliseren of rechtvaardigen.

Het kan zijn dat iemand uitsluitend of hoofdzakelijk bezig is met zijn eigen 'psychedelische succes' (de best mogelijke reizen en reis naar zelfverbetering), terwijl de positieve ervaringen van anderen bronnen van afgunst en jaloezie kunnen worden, in plaats van sympathieke vreugde. Hier kunnen we het Fisher's concept van 'business ontologie' toepassen op psychedelische ervaringen en identiteiten: dit houdt in dat mensen zichzelf 'verkopen' of 'marketing' als succesvolle, zelfredzame en productieve psychonauten op basis van de manier waarop ze hun ervaringen verpakken en communiceren.

Dit zou op het eerste gezicht kunnen klinken als een uiterst cynische manier om de psychedelische cultuur te interpreteren, dus ik moet benadrukken dat ik niet bedoel allen psychedelisch gebruik en interacties tussen psychonauten worden beïnvloed door de neoliberale ideologie.

Ik geloof ook niet dat negatieve gevoelens als concurrentievermogen niet kunnen bestaan ​​naast meer (en vaak dominantere) positieve gevoelens, geïnspireerd door psychedelica. De kracht en de alomtegenwoordigheid van de neoliberale ideologie betekenen echter dat praktijken die bedoeld zijn om positieve gevoelens en prosociaal gedrag te bevorderen, toch tot op zekere hoogte in deze ideologie kunnen passen. (Ron Purser heeft dat bijvoorbeeld gedaan betoogde dat dit is gebeurd met mindfulness-meditatie.)

Als bewijs voor de effecten van de neoliberale ideologie op het gebruik van psychedelica zouden we kunnen aanhalen de toename van het aantal mensen dat alleen struikelt. Aan de ene kant is solo-trippen een geldige voorkeur van veel psychonauten, en het heeft misschien niets te maken met problemen in de samenleving zoals sociale ontkoppeling. Aan de andere kant moeten we openstaan ​​voor de mogelijkheid dat als solo-trippen veel vaker voorkomt in neoliberale samenlevingen, dit zou kunnen duiden op de invloed van individualisme en sociale ontkoppeling op het gebruik van psychedelica.

Het individualisme zou psychonauten kunnen aanmoedigen om psychedelische verkenning en genezing te zien als iets dat ze in eigen handen zouden moeten nemen, en dat een dergelijke zelfredzaamheid en onafhankelijkheid hen tot betere psychonauten maakt. Ondertussen zou de sociale ontkoppeling die voortvloeit uit het leven in een individualistische cultuur – evenals de competitieve gevoelens – het moeilijk kunnen maken om positieve relaties en gemeenschappen te vinden, te vormen en te onderhouden die ideaal zijn voor psychedelische groepssessies. Dit soort sociale verbindingen worden immers gekenmerkt door empathie en vertrouwen, emoties die worden onderdrukt door de neoliberale ideologie.

Competitief psychedelisch gebruik brengt je nergens

Competitieve gevoelens rond het gebruik van psychedelica komen vaak onbewust voor en kunnen zo vertrouwd raken met iemands manier van denken dat ze correct en productief kunnen lijken. Wie wil er nou niet bovenaan de hiërarchie van trippen staan? Met dit denkpatroon kom je echter nergens. Het voedt egoïstische gevoelens als eigenbelang en onzekerheid, in plaats van ze te onderdrukken. Als je oprecht van plan bent om door psychedelisch gebruik een grotere verbinding met jezelf en anderen te vinden, dan zal een competitieve aanpak dat doel niet bereiken. In plaats daarvan zal het leiden tot een verbinding met een 'vals' of 'klein' zelf en er alleen maar voor zorgen dat je loskomt van de waardering van anderen als complexe wezens met belangen die net zo belangrijk zijn als die van jou. 

Bovendien is deze benadering van psychedelisch gebruik waarschijnlijk contraproductief voor het verbeteren van je geestelijke gezondheid. In een artikel uit 2021 gepubliceerd in de British Journal of Social Psychology, onderzoekers:

Ontdekt dat blootstelling aan de neoliberale ideologie de eenzaamheid vergroot en het welzijn vermindert door het gevoel van verbondenheid van mensen met anderen te verminderen en door de perceptie te vergroten dat ze met anderen concurreren.

Als je psychedelica op een competitieve manier gebruikt, kun je ook in lastige wateren terechtkomen. Het najagen van ervaringen als de dood van het ego als het uiteindelijke doel – zonder voorbereiding, schadebeperking of integratiestrategieën – kan tot ernstige problemen na de reis leiden. Sean, 22, uit Oregon, vertelde het aan Nolan in zijn zijn Vice artikel dat na zijn ego-dood:

Ik dacht eerlijk gezegd dat ik een psychose aan het ontwikkelen was. Ik kon niet geloven wat ik zag, wat de wereld was. Niets klopte, niets had een punt. Ik werd erg asociaal en er was niet veel voor nodig om me in paniek te brengen.

Michael, een twintigjarige uit Florida, legde uit hoe spiritueel ontwaken lelijk kan worden: 

De waarheid kan je ellendig achterlaten. Je verliest je interesse in dingen, mensen dwalen af, je twijfelt aan je carrière. Het is jaren geleden dat [mijn egodood] plaatsvond – ik denk er nog dagelijks aan. Ik was niet klaar voor de ervaring. Ik bleef achter in een staat van manische waanzin – ik bleef maar denken dat de reis nog niet voorbij was.

Nolan schrijft:

Het is moeilijk te zeggen hoeveel psychedelicagebruikers hun trips daadwerkelijk in deze mate pushen – of het nu de realiteit is of alleen maar bravoure op het internet. Maar er zijn de laatste tijd genoeg berichten over de dood van het ego op prikborden zoals Reddit's r/Psychonaut om te suggereren dat veel psychonauten naar potentieel duistere keerpunten worden gedreven – voor een deel, zo lijkt het, voor de geloofwaardigheid op internet.

Maar gegeven wat er is gezegd over de sterke invloed van de neoliberale ideologie op onze geest, hoe gaan we verder dan competitief psychedelisch gebruik naar een meer coöperatieve, ondersteunende en gemeenschapsgerichte aanpak waar alle betrokkenen baat bij hebben? Moeten we echt de dominante politieke en economische ideologie van de samenleving vervangen voordat psychedelica hun potentieel als gemeenschapsopbouwende middelen kunnen realiseren? Ik denk van niet, omdat dit hetzelfde zou zijn als zeggen dat echte vriendschappen onder het kapitalisme niet kunnen bestaan, omdat ze allemaal bezoedeld zijn door concurrentievermogen. Hoewel relaties negatief kunnen worden beïnvloed door het neoliberalisme, zijn dit soort kwesties niet zo zwart-wit en hopeloos.

Proberen ons bewust te worden van de manier waarop ideologie ons beïnvloedt, een bewuste en actieve houding aannemen tegen verhalen over individualisme en concurrentievermogen, en psychedelica op een opzettelijke manier gebruiken (werken met egoïstische neigingen die ontstaan ​​en ernaar streven deze aan te pakken) kunnen allemaal helpen de invloed van neoliberale ideologie. Werken aan het creëren van een eerlijkere en meer gemeenschapsgerichte samenleving – op welke manier dan ook – kan ook fungeren als een 'set en setting' die psychedelische ervaringen positief zal beïnvloeden.

Ik weet niet zeker waar ik zit in termen van het pessimisme van het kapitalistisch realisme en het optimisme van het zuurcommunisme, maar echte verbeteringen lijken niettemin nog steeds mogelijk, namelijk het kunnen bereiken van een veel gezondere benadering van het gebruik van psychedelica in individualistische samenlevingen.

Het zoeken naar andere mensen en gemeenschappen die dit doel delen – en tegelijkertijd het bewustzijn vergroten over de interacties tussen ideologie en psychedelische ervaringen – kan helpen een andere en positievere cultuur rondom het gebruik van psychedelica te bevorderen.

Sam Woolf | Communityblogger bij Chemical Collective | www.samwolfe.com

Sam is een van onze communitybloggers hier bij Chemical Collective. Als je geïnteresseerd bent om lid te worden van ons blogteam en betaald te worden om te schrijven over onderwerpen waar je gepassioneerd over bent, neem dan contact op met David via e-mail op blog@chemical-collective.com