Psychedelica als Trickster Chemicals

Disclaimer: de standpunten en meningen in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het officiële beleid of standpunt van het Chemical Collective of aanverwante partijen.

Introductie

Er zijn veel manieren om psychedelica te definiëren en te conceptualiseren. Deze chemicaliën kunnen bijvoorbeeld worden aangeduid als plantaardige medicijnen or entheogenen, gebaseerd op hun vermogen om respectievelijk helende of spirituele ervaringen te genereren. De Azteken belden Psilocybe mexicana (een soort psychedelische paddenstoel) teonanacatl, wat in de Azteekse Nahuatl-taal 'goddelijke paddenstoel' of 'vlees van de goden' betekent.

Hoewel de alternatieve termen voor psychedelica nut hebben, geven ze vaak slechts een aspect van de psychedelische ervaring weer (psychedelica genezen immers niet altijd, maar kunnen ook schade toebrengen, en ze roepen niet altijd een gevoel van heilig of goddelijk op). Dit is de reden waarom veel psychonauten termen als plantengeneeskunde of entheogeen niet aantrekkelijk of persoonlijk relevant vinden. De voorwaarde psychedelische, wat 'mind-manifesterend' betekent, is een meer algemene term die de vele facetten en mogelijkheden van een psychedelische ervaring kan dekken.

Echter, in overeenstemming met het nut van het hebben van andere termen in het psychedelische lexicon, zou ik graag een extra term willen voorstellen: bedrieglijke chemicaliën.

Ik geloof dat veel van de effecten van psychedelica weerklank vinden in het bedrieger-archetype (een algemeen patroon in de menselijke psyche, dat zich voortdurend uit in menselijke mythen, verhalen, boeken, films en gedragingen). Ik zou graag willen toelichten waar volgens mij deze overeenkomsten liggen. Maar eerst is een beschrijving van het bedrieger-archetype nodig.

De essentie van de bedrieger

De Zwitserse psycholoog Carl Jung gaf in zijn essay een beschrijving van het archetype van de bedrieger – een oud, aangeboren patroon dat bestaat in het menselijke onbewuste. 'Over de psychologie van de bedriegerfiguur'. Veel van zijn beschrijvingen worden sindsdien gezien als essentieel voor de aard van een bedriegerpersonage. Dit personage wordt op talloze manieren afgebeeld in culturen over de hele wereld, maar er zijn vaak bepaalde kenmerken die eraan ten grondslag liggen. Jung stelt bijvoorbeeld: “Het vermogen om van vorm te veranderen lijkt…een van zijn kenmerken te zijn”, inclusief het aannemen van de vorm van een dier. Veel bedriegers in inheemse mythen en religieuze tradities zijn vormveranderaars en nemen dierlijke vormen aan zoals die van een konijn, raaf, vos, slang of coyote.

Trickster-figuren kunnen heen en weer schakelen tussen menselijke en dierlijke vormen. Maar dat kunnen ze ook zijn theriantropisch, wat betekent dat ze eigenschappen van zowel mens als dier hebben. Shahmaran is bijvoorbeeld een bedriegerfiguur in de oude Perzische folklore waarvan de bovenste helft die van een vrouw was en de onderste helft die van een slang. Maar zelfs als bedriegerfiguren alleen fysiek in dierlijke vorm verschijnen, kunnen ze nog steeds menselijke kenmerken hebben zoals intelligentie, wijsheid en het vermogen om te communiceren, evenals bovennatuurlijke of magische vermogens die hun goddelijke status aantonen. Als voorbeeld wijst Jung op de kenmerken van de oude Romeinse god Mercurius (of Mercurius):

Een merkwaardige combinatie van typische bedriegermotieven is te vinden in de alchemistische figuur Mercurius; bijvoorbeeld zijn voorliefde voor sluwe grappen en kwaadaardige streken, zijn krachten als vormveranderaar, zijn dubbele aard, half dierlijk, half goddelijk, zijn blootstelling aan allerlei soorten martelingen, en – last but not least – zijn benadering van de figuur van een verlosser.

Bedriegers zijn grappenmakers en paradoxaal (bijvoorbeeld zowel dwaas als wijs, beestachtig en goddelijk, dierlijk en menselijk, onmenselijk en bovenmenselijk, onruststoker en redder, kwaadaardig en welwillend, enzovoort). Jung verwijst ook naar “vreemde kerkelijke gebruiken gebaseerd op herinneringen aan de oude saturnalia” die in de vroege middeleeuwen werden uitgevaardigd (Saturnalia is een oud Romeins heidens festival ter ere van de landbouwgod Saturnus). Een voorbeeld was de Feest der dwazen, waar rollen en hiërarchieën werden omgekeerd: mensen met een lagere status deden zich voor als pausen en koningen.

Deze vieringen – deze breuken in de rigiditeit en restricties van het gewone, religieuze leven – omvatten vreugde, drinken, zingen, dansen, grappen maken, smerige grappen, toneelspelen, verkleden, travestie en over het algemeen wild en losbandig gedrag. Jung schrijft dat ‘het oudere bewustzijnsniveau zich bij deze gelukkige gelegenheid kon laten scheuren met alle wildheid, baldadigheid en onverantwoordelijkheid van het heidendom. Deze ceremonies, die nog steeds de geest van de bedrieger in zijn oorspronkelijke vorm onthullen, lijken aan het begin van de zestiende eeuw uitgestorven te zijn.” Hij gaat door:

In schelmenverhalen, tijdens kermissen en feesten, bij heilige en magische rituelen, bij de religieuze angsten en vervoeringen van de mens, achtervolgt dit fantoom van de bedrieger de mythologie van alle eeuwen, soms in een heel onmiskenbare vorm, soms in een vreemd gemoduleerde gedaante. Hij is duidelijk een 'psychologem', een archetypische psychische structuur uit de verre oudheid. In zijn duidelijkste manifestatie is hij een getrouwe kopie van een absoluut ongedifferentieerd menselijk bewustzijn, overeenkomend met een psyche die het dierlijke niveau nauwelijks heeft verlaten.

Jung gelooft dat de bedrieger een “rudimentair bewustzijnsstadium” vertegenwoordigt. De bedrieger is een impulsieve figuur, gekenmerkt door huidige vreugde en de wens om te spelen, grappen te maken en anderen aan het lachen te maken. Toch kunnen de ongebreidelde energie en het gedrag van de bedrieger ook bij anderen ongemak en verdriet veroorzaken. Bedriegers nemen niet altijd de rol van verrukkers op zich. Als onruststokers kunnen ze ook de sociale en culturele orde verstoren, en anderen van streek maken door hun streken en grappen.

Uiteindelijk speelt de eigenschap 'grensoverschrijding' van bedriegers echter een belangrijke rol: ze kunnen gebruikelijke normen en moraliteit ter discussie stellen, de zwakheden en immoraliteiten van anderen blootleggen, en ons laten zien welke andere manieren van bestaan ​​mogelijk zijn. Jung stelt ook dat de essentie van de bedrieger zich manifesteert buiten het rijk van de mythen, en hij koppelt deze figuur aan het concept van de bedrieger. schaduw (het onbewuste aspect van onszelf dat eigenschappen en gevoelens bevat die we afkeuren en dus onderdrukken):

Het bedriegermotief duikt niet alleen op in zijn oorspronkelijke vorm, maar verschijnt precies zo naïef en authentiek bij de nietsvermoedende moderne mens – wanneer hij zich in feite overgeleverd voelt aan de genade van vervelende 'ongelukken' die zijn wil en zijn daden met ogenschijnlijk kwade bedoelingen dwarsbomen. Hij spreekt dan van 'hoodoos' en 'ginxes' of van de 'ondeugendheid van het object'. Hier wordt de bedrieger vertegenwoordigd door tegentendensen in het onbewuste, en in bepaalde gevallen door een soort tweede persoonlijkheid, van een kinderlijk en inferieur karakter, vergelijkbaar met de persoonlijkheden die zichzelf aankondigen op spiritistische seances en al die onuitsprekelijk kinderlijke verschijnselen veroorzaken die zo typerend zijn voor klopgeesten. . Ik denk dat ik een geschikte benaming voor deze karaktercomponent heb gevonden toen ik het de schaduw. Op het beschaafde niveau wordt het behandeld als een persoonlijke 'gaffe', 'slip', 'faux pas', enz., die vervolgens worden bestempeld als gebreken van de bewuste persoonlijkheid. We zijn ons er niet meer van bewust dat er in carnavalsgebruiken en dergelijke overblijfselen zijn van een collectieve schaduwfiguur die bewijzen dat de persoonlijke schaduw gedeeltelijk afstamt van een numineuze collectieve figuur. Deze collectieve figuur valt geleidelijk uiteen onder de invloed van de beschaving en laat moeilijk te herkennen sporen achter in de folklore. Maar het grootste deel van hem wordt gepersonaliseerd en wordt tot voorwerp van persoonlijke verantwoordelijkheid gemaakt.

De bedrieger verschijnt dus ook als we klagen dat het lot ons voor de gek houdt. De menselijke ervaring is rijp voor komedie, en onze onbekwaamheid, blunders, vergissingen en confrontaties met het lot kunnen worden vergeleken met de realiteit (als een bedrieger) die ons voor de gek houdt. Wanneer de werkelijkheid en ons leven als een grap verschijnen, maken we gebruik van het archetype van de bedrieger: het gevoel dat we in een wereld leven die wordt geregeerd door wanorde en ons met onze gezichten in de modder achterlaat. Bedriegers veranderen de realiteit in komedies, die geschikt kunnen zijn voor vrolijkheid en gelach – maar alleen als we bereid zijn het leven en onszelf minder serieus te nemen.

Jung benadrukt dat de aard van de bedrieger primitief is; Sterker nog, hij merkt op dat zijn “belangrijkste en meest alarmerende kenmerk zijn bewusteloosheid is”. Terwijl de bedrieger een goddelijk wezen is met sluwe en bovenmenselijke capaciteiten, beweert Jung dat ‘hij in veel opzichten dommer is dan de dieren, en in de ene belachelijke situatie na de andere terechtkomt.’ Hij voegt eraan toe: "Hoewel hij niet echt slecht is, doet hij de meest gruwelijke dingen uit pure onbewustheid". Dit is de reden waarom bedriegers vaak als bedriegers worden beschouwd dwazen. Maar het zijn goddelijke en behulpzame dwazen. Ze gedragen zich misschien irrationeel, onbewust en onhandig, maar deze figuren komen in de mythen vaak voor als scheppende goden (bijvoorbeeld Hueveane in de Pedi- en Venda-mythologieën) en als wijze leraren (bijvoorbeeld Coyote en Raven in de Indiaanse mythologieën). Jung schrijft:

De [mythologische] figuur werkt omdat hij in het geheim deelneemt aan de psyche van de waarnemer en verschijnt als zijn weerspiegeling, ook al wordt hij niet als zodanig herkend. Het is afgesplitst van zijn bewustzijn en gedraagt ​​zich daardoor als een autonome persoonlijkheid. De bedrieger is een collectieve schaduwfiguur, een belichaming van alle inferieure karaktereigenschappen in inindividuen.

Maar door confrontaties met de bedriegerfiguur, wat kan neerkomen op confrontaties met het schaduwaspect van onszelf, kunnen we veel leren. Door de calamiteiten en ongelukken te begrijpen die door de bedriegerfiguur worden aangericht, kunnen we onze meer schimmige aspecten integreren, waardoor we het onbewuste bewust maken (een proces dat Jung noemt individuatie, wat leidt tot heelheid of evenwicht van de geest). Dit samenbrengen van onze verschillende delen is een vorm van genezing. De bedrieger is dus niet alleen een brenger van problemen, maar ook een brenger van licht.

Trickster-chemicaliën

Nu zou ik de verschillende aspecten van het bedrieger-archetype willen verbinden met de effecten van psychedelica. Laten we beginnen met vormverandering. Het is niet ongebruikelijk dat psychonauten van vorm veranderen terwijl ze onder invloed zijn van psychedelica. Transformeren in niet-menselijke dieren komt vooral veel voor, iets wat veel sjamanen en psychedelische gebruikers melden na het drinken van ayahuasca.

Psychedelica hebben het merkwaardige vermogen om theri-antropische toestanden op te wekken (waarbij iemand zichzelf ervaart als een mens-dier-hybride). In een veranderde bewustzijnsstaat kan iemand zichzelf ervaren als katachtig of slangachtig, als zowel menselijk in sommige opzichten, maar ook dierlijk in andere opzichten. Deze therianthropische toestand kan visionair en somatisch zijn, in de zin dat het de lichamelijke en gedragsmatige eigenschappen van een niet-menselijk dier overneemt. Je kunt ook het gevoel hebben de psychologische of emotionele kwaliteiten van dat dier te belichamen (misschien door emoties in de schaduw te weerspiegelen en te symboliseren, zoals lust en agressie).

Net als typische bedriegerfiguren kunnen psychedelica ervaringen van vormverandering opwekken: dit is het bedriegerarchetype dat op een diepgeworteld niveau tot uiting komt. Bovendien kunnen deze verbindingen – naast de vormverandering – gevoelens van bovenmenselijke of bovennatuurlijke vermogens oproepen, waaronder ervaringen van telepathie, helderziendheid, alwetendheid, tijdreizen en goddelijke creatieve krachten. Je kunt het gevoel hebben goddelijk te worden (of je goddelijkheid te beseffen). Maar net als bij bedriegers als Mercurius kan men zich zowel menselijk als goddelijk voelen.

Een ander gemeenschappelijk aspect van de psychedelische ervaring, vergelijkbaar met die van een bedrieger, is paradoxaliteit: schijnbaar absurde of tegenstrijdige toestanden. De filosoof Walter Stace beweerde dat paradoxicaliteit een essentieel kenmerk is van mystieke ervaringen, die gemakkelijk en betrouwbaar kunnen worden veroorzaakt door psychedelica. De verenigende mystieke ervaring – eenheid, of het gevoel verenigd te worden met iets dat groter is dan jezelf (bijvoorbeeld het universum of het goddelijke bewustzijn) – resulteert vaak in paradoxale gevoelens. In deze eenheidsstaat kan iemand het gevoel hebben dat hij zowel 'alles als niets' is, of dat hij zowel 'nergens als overal' is. Dit gevoel van paradoxaliteit kan gepaard gaan met andere psychedelische toestanden, zoals het gevoel zowel menselijk als goddelijk te zijn.

Als feestelijke vieringen in de middeleeuwen, zoals het Feast of Fools, kunnen worden gezien als een weerspiegeling van het archetype van de bedrieger, dan kan dat ook met de wilde en ongeremde mentaliteit die door psychedelica wordt veroorzaakt. Deze verbindingen kunnen ons helpen mentale ketenen en gehechtheid aan culturele normen en verwachtingen van ons af te schudden. Ze kunnen leiden tot een feestelijke, feestelijke, vreugdevolle en zorgeloze houding die dionysisch van aard is. Dit is een toestand van huidige dronkenschap, waanzin en extase. Net als de houding van deelnemers aan Dionysische, Saturnalia- of middeleeuwse festiviteiten, kan de psychedelische mentaliteit leiden tot dansen, grappen maken, speelsheid, verkleden, seksuele activiteit, verhoogde verbondenheid met anderen en vrijheid van sociale beperkingen. Het is dan ook geen wonder dat psychedelische festivals dit soort activiteiten met zich meebrengen. De feestelijke sfeer, versterkt door psychedelica, leidt tot zeer bedrieglijk gedrag.

Ik weet niet zeker of ik de term 'primitief' zou willen gebruiken om de bedrieglijke gemoedstoestand te beschrijven die psychedelica kunnen veroorzaken. Hoewel deze mentaliteit oer-, dierlijk en instinctief kan aanvoelen en wordt gekenmerkt door een overvloed aan onbewuste driften, zou ik deze mentaliteit niet 'domder' willen noemen dan die van een dier, zoals Jung doet. 'Primitief', 'onbewustzijn', 'rudimentair', 'dierlijk niveau' en 'onmenselijk' hebben allemaal een negatieve connotatie. De psychedelische mentaliteit kan wild en primair aanvoelen, maar dit betekent niet dat deze als gevaarlijk of als iets puur dierlijks moet worden geïnterpreteerd.

In plaats daarvan zou ik zeggen dat de bedriegermentaliteit duidelijk menselijk is. In feite kan het ons in contact brengen met wat het meest fundamenteel menselijk is, in plaats van wat het meest fundamenteel niet-menselijk is. Dit is de neiging tot feestvieren, feestvieren, bedwelming, kattenkwaad en humor. In tegenstelling hiermee kan worden betoogd dat sommige niet-menselijke dieren soortgelijk gedrag vertonen, zoals spel, humor, lachen en zelfintoxicatie. Dit gedrag is echter niet helemaal van het soort en de mate die we bij mensen zien. Het zijn tenslotte alleen mensen die de bedrieger in verhalen en rituelen kunnen uitdrukken, wat aangeeft hoe belangrijk dit archetype in ons leven is.

Zoals eerder vermeld, zijn bedriegerfiguren ontwrichters en grensovertreders. Ze overtreden fysieke, maatschappelijke en culturele regels. Dit komt voor in mythen over de hele wereld, bij subversieve vieringen en tijdens rituelen (een rol die wordt gespeeld door clowns, hansworsten en narren in verschillende culturen). Psychedelica zijn in verschillende opzichten eveneens ontwrichters en grensoverschrijdenders.

Ten eerste genereren ze op neurobiologisch niveau chaotische en onvoorspelbare activiteit in de hersenen. Robin Carhart-Harris en andere psychedelische onderzoekers hebben een voorstel ingediend 'entropische hersenhypothese', waarin wordt gesteld dat de entropie (of stoornis) in de hersenen toeneemt na psychedelisch gebruik en dit is gekoppeld aan de rijkdom aan psychedelische toestanden en de daarmee gepaard gaande therapeutische voordelen. De hypothese bevordert het meer algemene idee dat de kwaliteit van bewuste toestanden afhangt van het entropieniveau van de hersenen (depressie is bijvoorbeeld gekoppeld aan een lage entropie – of zeer geordende – hersentoestand, terwijl psychose geassocieerd is met een hoge entropie – of zeer ongeordende – toestand. hersenstaat). Carhart-Harris en andere onderzoekers ondersteunde deze hypothese met beeldvormingsgegevens van de hersenen toen het oorspronkelijk in 2014 werd voorgesteld.

Interessant is dat de auteurs van dit artikel uit 2014 stellen: “De psychedelische toestand wordt beschouwd als een voorbeeld van een primitieve of primaire bewustzijnsstaat die voorafging aan de ontwikkeling van het moderne, volwassen, menselijke, normale waakbewustzijn.” Dit komt sterk overeen met Jungs analyse van het bewustzijnsniveau van de bedrieger. De zeer ongeordende en flexibele hersenactiviteit die door psychedelica wordt veroorzaakt, is ook in verband gebracht met kinderlijke verwondering: een staat van nieuwsgierigheid, hedendaagse vreugde en duizeligheid bij het confronteren van een wereld die nieuw en ongewoon lijkt. Psychedelica gedragen zich dus ook als bedriegerchemicaliën, omdat ze ons in een meer kinderlijke, dwaze en speelse gemoedstoestand brengen, iets waar bedriegersfiguren vaak een voorbeeld van zijn. 

De psychedelische ontwrichting van de hersenen houdt daar echter niet op: deze verbindingen worden ook in verband gebracht met verstoringen van vele aspecten van het leven: persoonlijkheid, houdingen, overtuigingen, wereldbeelden, waarden, levensstijlen, normen en cultuur. Het nauwe verband tussen psychedelica en teller-cultuur laat zien hoe ontwrichtend en subversief deze verbindingen kunnen zijn. Bedriegers tarten de autoriteit en de status quo – op dezelfde manier leidt het gebruik van psychedelica ertoe toename van de openheid van de persoonlijkheidskenmerken, waarvan een aspect de neiging omvat om autoriteit uit te dagen. De psychedelische goeroe Timothy Leary – vaak omschreven als een bedrieger vanwege zijn schurkerij en provocerende stijl – promootte de volgende mantra: “Denk zelf na en twijfel aan autoriteit.”

Net als bedriegers kunnen psychedelica ons uit het comfort van de normaliteit halen en ervaringen bieden die in twijfel trekken wat we geloven over onszelf en de samenleving waarin we leven. Net als oneerbiedige bedriegers kunnen psychedelica onze overtuigingen, rollen, identiteiten en gewoonten doen verschijnen. dwaas en willekeurig. Misschien gaan we het belang inzien van ontspannen en flexibel zijn in plaats van serieus en rigide.

Vervolgens ontdekken we dat psychedelica onze brutale en humoristische kant naar boven halen. Het is zeer betrouwbaar dat psychedelica de humor versterken: de dingen die we ervaren of waar we aan denken in een veranderde staat worden zo hilarisch, belachelijk en absurd dat ze leiden tot oncontroleerbare lachbuien. Net als de rituele clowns van bepaalde indianenstammen genezen psychedelica ons door middel van humor en gelach. Bovendien kan deze komische manier van zijn, door integratie en toename van creativiteit en openheid na psychedelisch gebruik, de psychedelische ervaring overleven. Dit soort ervaringen kan onze persoonlijkheid en kijk op een zodanige manier veranderen dat alle aspecten van de werkelijkheid – van het zelf tot het universum als geheel – bekeken kunnen worden door de lens van het bedriegerarchetype. Met andere woorden, alles wordt geschikt voor komedie.

Ten slotte kunnen er in de psychedelische ervaring bedrieglijke entiteiten verschijnen, iets wat zo lijkt te zijn vooral gebruikelijk in het geval van DMT, hoewel geestige, ondeugende en speelse entiteiten kunnen verschijnen in rijken die verband houden met andere verbindingen. De neiging van psychedelica om visioenen op te wekken van elfen, kabouters, kleine mensen, clowns, narren en andere entiteiten met bedriegerachtige eigenschappen zou kunnen worden gezien als verder bewijs dat deze eigenschappen diep in de menselijke psyche zitten en vragen om tot uitdrukking te worden gebracht nadat ze zijn onderdrukt. door civiliserende krachten. Het archetype van de bedrieger kan zich vervolgens manifesteren in dromen en creatieve werken, maar het krachtige geestmanifesterende effect van psychedelica betekent dat het met grote snelheid en intensiteit in ons bewustzijn kan verschijnen.

De meer kwaadaardige, plagerige en spottende entiteiten die je in de psychedelische wereld tegenkomt, kunnen worden gezien als duidelijke representaties van de schaduw. Hun uiterlijk kan een teken zijn dat we ons verbergen voor iets aan onszelf dat we als minderwaardig, slecht of onaanvaardbaar beschouwen. Als we dit niet aanpakken, zullen we niet in staat zijn individuatie (de integratie van onze verschillende delen) te bereiken. Aspecten van de schaduw zullen dus verschijnen als autonome persoonlijkheden of wezens (kwaadwillige bedriegers) die los van ons lijken te bestaan. Volgens een Jungiaans wereldbeeld zijn deze ogenschijnlijk autonome wezens echter in feite delen van onze psyche die we moeten integreren.

Conclusie

Het idee van psychedelica als bedrieglijke chemicaliën is niet bedoeld om andere termen, zoals medicijn of entheogeen, te vervangen; het is bedoeld om deze aan te vullen en om een ​​nieuw raamwerk te introduceren voor het denken over psychedelische effecten. Natuurlijk is de term psychedelisch zelf breed en allesomvattend genoeg om de talloze subjectieve effecten te dekken die een psychedelische verbinding kan teweegbrengen. Maar door een specifieker begrip te gebruiken, zoals de chemische stof voor bedriegers, denk ik dat we aspecten van de ervaring – die ik heb beschreven – kunnen gaan interpreteren op een manier die persoonlijke groei en genezing bevordert. Net zoals de termen medicijn en entheogeen een meer therapeutische en spirituele relatie met respectievelijk psychedelica kunnen aanmoedigen, kan de term bedrieglijke chemische stof individuen ook helpen rijkere niveaus van betekenis en wijsheid te ontdekken.

Sam Woolf | Communityblogger bij Chemical Collective | www.samwolfe.com

Sam is een van onze communitybloggers hier bij Chemical Collective. Als je geïnteresseerd bent om lid te worden van ons blogteam en betaald te worden om te schrijven over onderwerpen waar je gepassioneerd over bent, neem dan contact op met David via e-mail op blog@chemical-collective.com